Συνηθίζεται σε αλλαγές προπονητών οι ομάδες να παρουσιάζουν ένα καλύτερο προφίλ. Αυτό ισχύει και στην περίπτωση του Αρη με τον Μίκαελ Ένινγκ, ο οποίος πήγε στην… πεπατημένη, όπως είχε προϊδεάσει άλλωστε, πρόσθεσε όμως κάποιες βασικές “πινελιές” στο παιχνίδι της ομάδας του και κυρίως στη διαχείριση. Είναι βέβαια πολύ νωρίς ακόμη για να πούμε οτι προσέθεσε τη φιλοσοφία του ή την γερμανική νοοτροπία του στην ομάδα. Σε κάθε περίπτωση όμως η παρουσία του δίνει επιπλέον κίνητρα και είναι δεδομένο πως θα φέρει νέες...ιδέες.
Για τον Αρη η ιστορία επαναλήφθηκε, καθώς όπως πέρυσι έτσι και φέτος βγήκε από την αγωνιστική κρίση περνώντας με διπλό από τα “Πηγάδια”. Με βάση τη συνολική εικόνα της χθεσινής αναμέτρησης πάντως κι αν κάποιος δεν είχε δει τη βαθμολογία των πρώτων έξι αγωνιστικών, η Ξάνθη δεν θα τον έπειθε για τη βαθμολογική της θέση, ούτε βέβαια ο Αρης για τη δική του.
Οι κιτρινόμαυροι πραγματοποίησαν μία εμφάνιση που διακρίθηκε για τη σοβαρότητα, το καθαρό μυαλό, την προσήλωση στο τακτικό πλάνο του προπονητή και σίγουρα τη σωστή διαχείριση του 90λέπτου. Πίεσε ψηλά σχεδόν σε ολόκληρη την διάρκεια του αγώνα, “βραχυκύκλωσε” την Ξάνθη με το γρήγορο γκολ που πέτυχε και τον τρόπο που το διαχειρίστηκε στη συνέχεια, πήρε μέτρα στο παιχνίδι κι αυτό ήταν ένα από τα πιο κύρια χαρακτηριστικά για να φτάσει σ’ ένα πολύτιμο τρίποντο που εναγωνίως αναζητούσε για να γυρίσει τον διακόπτη.
Το πέτυχε για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, γιατί η ομάδα είχε τακτική πειθαρχία κρατώντας κοντά τις γραμμές και κλείνοντας σωστά τους χώρους και δεύτερον γιατί σε ελάχιστα σημεία έχασε την αυτοσυγκέντρωση της. Δύο λόγοι που έκαναν τη διαφορά, αν γυρίσουμε λίγο τον χρόνο πίσω και συγκρίνουμε το χθεσινό παιχνίδι με τα τρία που προηγήθηκαν, κόντρα σε ΠΑΟΚ, ΑΕΛ και Ολυμπιακός, όπου ο Αρης και πάλι προηγήθηκε στο σκορ αλλά πήρε μόλις έναν βαθμό σε τρία ματς! Τακτικά ο Ένινγκ διαχειρίστηκε σωστά το ματς από τον πάγκο. Με τις αλλαγές του επέφερε καλύτερη ισορροπία στην ενδεκάδα, με αποκορύφωμα την έξυπνη κίνηση, στην τρίτη αλλαγή, να περάσει τον Σόουζα στο παιχνίδι – και όχι τον Τόνσο που περίμενε δίπλα στον 40- προκειμένου να δέσει το κέντρο και να πάρει περισσότερα τρεξίματα.
