Τεράστια ευκαιρία νίκης χαμένη για τον Αρη στην Τούμπα, δίχως καν να πιάσει υψηλή απόδοση. Ξεκάθαρα έχασε ένα δικό του παιχνίδι, απέναντι σ’ έναν ΠΑΟΚ που… λυτρώθηκε στο τελευταίο δευτερόλεπτο, πανηγυρίζοντας τον βαθμό, λόγω της αφέλειας των κιτρινόμαυρων και της διαχείρισης σε καθοριστικές στιγμές.
Όπως και πέρυσι έτσι και φέτος, ο Αρης κατάφερε να φύγει αλώβητος από την Τούμπα, να βυθίσει στον προβληματισμό των αντίπαλο του και την Τούμπα που αποδοκίμασε. Η μόνη διαφορά είναι ότι πέρυσι ήταν η ομάδα που ισοφάρισε και στα δύο ματς (Κύπελλο, Πρωτάθλημα), ενώ εχθές βρέθηκε δις μπροστά στο σκορ. Λογικό η πίκρα αυτή τη φορά να είναι μεγαλύτερη.
Ο Αρης έχασε ένα δικό του παιχνίδι, επειδή... έίχε τρεις κομβικές στιγμές στο ματς και δεν τις “είδε”, δεν χειρίστηκε σωστά το μομέντουμ και μάλλον φοβήθηκε περισσότερο απ’ όσο έπρεπε το παιχνίδι.
Έχουμε και λέμε:
1) Η γρήγορη ισοφάριση που δέχεται στο γκολ του Ιντέγε. Λέγαμε πριν το ματς ότι ο Αρης πρέπει να αξιοποιήσει τις τρεις-τέσσερις ευκαιρίες που σίγουρα θα του δινόταν, απέναντι σ’ ένα ευάλωτο αμυντικά ΠΑΟΚ. Η πρώτη ήρθε με το “καλημέρα”, ο Νιγηριανός επιθετικός επιβεβαίωσε την παράδοση που έχει στην Τούμπα, άνοιξε το σκορ αλλά μέσα σε δύο λεπτά η ομάδα δέχτηκε την ισοφάριση. Είναι ανεπίτρεπτο, σε μεγάλο ματς ειδικά, όταν αρχίζεις τόσο ιδανικά να μην το εκμεταλλεύεσαι φορτώνοντας με άγχος τον αντίπαλο.
2) Οταν αποκτάς αριθμητικό πλεονέκτημα στο 67’, καπάκια χάνεις ευκαιρία για το 1-2 (68’, Ιντέγε), και το ισοφαρίζεις μέσα σε πέντε λεπτά (71’) δεν σου φταίει κανένας… Σιδηρόπουλος. Ο Σάσα, ακόμα κι αν η απόφαση θεωρείται τραβηγμένη, έδωσε μόνος του το δικαίωμα. Τόσο στον διαιτητή όσο και στον ΠΑΟΚ να ασκήσει πίεση για περίπου ένα δεκάλεπτο.
3) Στο “10 εναντίον 10” και με τον αντίπαλο να παίρνει μέτρα στο γήπεδο, ο Αρης ήταν δεδομένο ότι περίμενε τη στιγμή του για να χτυπήσει. Η στιγμή αυτή ήρθε, η ομάδα πήρε δεύτερη φορά προβάδισμα, όμως στην τελευταία φάση του αγώνα οι κιτρινόμαυροι ουσιαστικά έδωσαν το… φιλί της ζωής στον ΠΑΟΚ, σε μία στιγμή μάλιστα που οι αποδοκιμασίες επηρέαζαν και ήταν σαν θηλιά που σφίγγει γύρω από το λαιμό.
Εκεί, απλά… καταπίνεις την μπάλα, την βγάζεις εκτός γηπέδου, σπας με κάθε τρόπο τον ρυθμό. Ο Αρης γύρισε μαζικά στην περιοχή του και έδωσε χώρους. Αντί να βρει τρόπο να την κρατήσει για μερικά δευτερόλεπτα στα πόδια του, την πούλησε και επέτρεψε στον αντίπαλο να “παίζει” στην περιοχή του. Αυτό υποδηλώνει έλλειψη εξυπνάδας και ανασφάλεια, αν όχι (αδικαιολόγητο) πανικό.
Αυτό πλήρωσε ο Αρης στην Τούμπα και έφυγε με τόσο εκνευρισμό και μία δικαιολογημένη έντονη πικρίλα από το αποτέλεσμα.
Αυτά που θα κρατήσω σίγουρα είναι, η σταθερότητα, οι έγκαιρες και καθοριστικές επεμβάσεις του αμυντικού διδύμου Βέλεθ-Ροζ σε καταστάσεις πίεσης που δέχτηκε η άμυνα του Αρη. Η γενικότερη απόδοση του Κόρχουτ, παρότι στην τελευταία φάση “ξέχασε” τον Μίσιτς. Το δεύτερο σερί γκολ του Ιντέγε, που δείχνει να παίρνει μπρος και φυσικά την παρουσία Φετφατζίδη σε ακόμη ένα φετινό παιχνίδι με την ασίστ που δίνει. Προφανώς στα συν μπαίνει και η παρουσία του Έμαν.
Στα μείον βάζω τη λειτουργία της μεσαίας γραμμής. Ο Ματίγια με τον Σάσα δυσκολεύτηκαν αισθητά να διαδραματίσουν ρόλο στη ροή του ντέρμπι, δεν πάτησαν κάτω την μπάλα και ως εκ τούτου ο Αρης δυσκολεύτηκε στην τροφοδότηση της επιθετικής τετράδας.
Εν κατακλείδι, ο Αρης εχθές έχασε μεγάλη ευκαιρία για να πάρει ένα αποτέλεσμα το οποίο θα τον “ψήλωνε” κι άλλο στα μάτια εκείνων που θέλουν να μιλάνε και να διαμορφώνουν τη λίστα με τους… “Big”. Εχασε μεγάλη ευκαιρία (κυρίως όμως) για τον εαυτό του, για να αλλάξει τα δεδομένα για το υπόλοιπο της σεζόν. Το σίγουρο είναι ένα. Ότι για δεύτερη σερί αγωνιστική έδειξε τις μεγάλες δυνατότητες που διαθέτει αυτό το ρόστερ και επιβεβαίωσε ότι κάθε μέρα γίνεται και καλύτερος. Έτοιμος και φτιαγμένος για να διεκδικήσει πράγματα. Αρκεί βέβαια να μάθει να κερδίζει και τέτοια ματς. Δικά του ματς.
