Αρχισε και πάλι η γκρίνια στον Αρη μετά την ήττα στα Τρίκαλα. Όχι τόσο γιατί ξεμάκρυναν βαθμολογικά ο Απόλλων και η Λαμία. Περισσότερο γιατί σε μία ακόμη αγωνιστική η εικόνα της ομάδας ήταν απογοητευτική. Αυτό είναι που προβληματίζει τους «κίτρινους» χωρίς να σημαίνει ότι θα τους «χαλούσε» να είχαν τη μία από τις δύο ομάδες σε απόσταση… βολής.
Αυτός άλλωστε ήταν και ο στόχος τους από τη στιγμή που πριν από μία αγωνιστική βρέθηκαν στους -3β από τη Λαμία.
Κάθε φορά όμως που οι «κίτρινοι» βρίσκουν απέναντι τους μία κανονική ομάδα τα κάνουν θάλασσα. Λες και τους πιάνει vertigo ψάχνουν τα πατήματα τους επί 90 λεπτά, είναι ακίνδυνοι για τον αντίπαλο και δίνουν την αίσθηση ότι δεν μπορούν να κερδίσουν με τίποτα. Ότι ακριβώς έγινε το απόγευμα της περασμένης Κυριακής στα Τρίκαλα. Τι εννοώ όταν χαρακτηρίζω μία ομάδα κανονική; Κάθε ομάδα η οποία έχει αρχή και τέλος στο παιχνίδι της, οι παίκτες της τρέχουν μέσα στο γήπεδο και κυρίως έχουν καθαρό μυαλό. Χαρακτηριστικά τα οποία είχαν τα Τρίκαλα. Ομάδα με μέτριο μπάτζετ, χωρίς πολλά βαριά ονόματα, αλλά με ορθολογισμό στο παιχνίδι της και μ’ έναν προπονητή που βρήκε τρόπο να καλύψει την απώλεια του τιμωρημένου Στεφάνοβιτς, τον παίκτη μισή-ομάδα. Απλά πράγματα. Στον φετινό Αρη κάτι τέτοιες έννοιες είναι λίγο δυσνόητες. Η ομάδα δείχνει να είναι μπερδεμένη και η διαχείριση του ρόστερ, τόσο από τον Νίκο Αναστόπουλο όσο και από τον Νίκο Κωστένογλου, παραμένει μία πονεμένη ιστορία. Το κυριότερο, ο Αρης δεν δείχνει να κυνηγάει με πάθος το αποτέλεσμα. Και επειδή το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα, οι ατομικές προσπάθειες μπορεί να σώζουν την ομάδα στα δύσκολα, αλλά δεν της δίνουν διάρκεια στις επιτυχίες. Αυτές δηλαδή που έχει ανάγκη ο Αρης για να προβιβαστεί στην επόμενη κατηγορία. Και πλέον άρχισε η αντίστροφη μέτρηση.
FOCUS
Η ιστορία του Ηρακλή τι φταίει και την ποδοπατάει με τις ενέργειες του ο κ. Σπύρος Παπαθανασάκης; Εκτός κι αν κάνει ό,τι κάνει για να τον γράψει η ιστορία του συλλόγου στις μαύρες σελίδες.
