Η κίνηση της διοίκησης του Απόλλωνα να προσθέσει στην ονομασία της νέας ΠΑΕ και τη λέξη «Πόντου» είναι κάτι που σίγουρα προκαλεί ενδιαφέρον και συζήτηση.
Ας ξεκινήσουμε τονίζοντας ότι δεν είναι μια σκέψη τωρινή, αλλά κάτι που έχει συζητηθεί ξανά στο παρελθόν και απλά κανείς δεν τόλμησε να κάνει, φοβούμενος τυχόν αντιδράσεις ή εκτιμώντας ότι δεν είναι το κατάλληλο timing.
Πολλοί ήταν αυτοί (μεταξύ των οποίων και ιστορικοί παράγοντες του συλλόγου, όπως ο Χρήστος Ανδρεάδης) που υποστήριζαν ότι ομάδα δεν πρέπει να κλείνεται στα στενά όρια μιας συνοικίας, από τη στιγμή ειδικά που τα τελευταία χρόνια πολλοί (κυρίως νέοι) κάτοικοί της πλέον δεν έχουν (ούτε επιδιώκουν να έχουν) κάποια σχέση με αυτήν. Σαφώς και μπορούν να διατυπωθούν αρκετά εκατέρωθεν επιχειρήματα τόσο για αυτούς που υποστηρίζουν ότι είναι κάτι που έπρεπε να γίνει, όσο κι για όσους λένε ότι δε θα έπρεπε, ή αν όλο αυτό το εγχείρημα θα έχει τελοσπάντων το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Λογικές οι ενστάσεις του καθενός, «αέναη» η συζήτηση που μπορεί να προκύψει.
Σημαντικό όμως είναι ότι σύμφωνα τουλάχιστον με αυτά που έχουμε υπόψη μας, ο Απόλλων Πόντου ήρθε για να ενώσει και όχι να διχάσει, είτε κάποιος συμφωνεί είτε διαφωνεί μαζί του. Διότι πολύ απλά δεν ήρθε για να αλλοιώσει το DNA της ομάδας, αλλά για να το υπενθυμίσει και να το ξυπνήσει. Το ποντιακό στοιχείο είναι η πολιτισμική παρακαταθήκη του συλλόγου και η προβολή του δεν αποτελεί ούτε αλλοίωση, ούτε παραχάραξη.
Ακριβώς το αντίθετο. Αρκεί βέβαια να μη μιλάμε ούτε για αλλαγή χρωμάτων, συμβόλων ή έδρας. Κάτι που δεν υπάρχει στο πλάνο της οικογένειας Καλαϊτζίδη και δε θα ταίριαζε σίγουρα στην κουλτούρα του συλλόγου. Η προσπάθεια έχει να κάνει με το αγκάλιασμα των Ποντίων, με το έναυσμα που δίνεται στους φιλάθλους να ακολουθήσουν τον Απόλλωνα και πάλι, να αποκτήσει ο σύλλογος μια νέα δυναμική, να ξαναγεμίσει το γήπεδό του και να πάρει από την ιστορία αυτό που πιθανώς άξιζε, αλλά δεν κατέκτησε εξαιτίας πολλών παραγόντων που δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν. Να ξεφύγει από τα όρια μιας μικρής συνοικιακής ομάδας και να απλώσει τα φτερά του εκεί που οραματίζονται η διοίκηση και οι φίλαθλοί του.
Εννοείται πως ο έντονος συμβολισμός και η προσθήκη της λέξης «Πόντος» δεν αρκούν, αν αυτή η προσπάθεια δε συνοδευτεί από πολλές αγωνιστικές επιτυχίες. Για αυτές διψάει κυρίως ο κόσμος του Απόλλωνα κι αυτές είναι κυρίως που θα φέρουν ξανά τον κόσμο στο γήπεδο ή θα φτιάξουν νέους Απολλωνιστές. Ο Απόλλων είναι της Καλαμαριάς, είναι του Πόντου και είναι σίγουρα όλων όσων ανεξάρτήτως καταγωγής αισθάνονται κάτι για αυτή την ομάδα για τους δικούς τους λόγους. Αυτό προφανώς δε θα αλλάξει. Αυτό που αξίζει να δούμε είναι όμως είναι αν η ιδέα αυτή και η προσπάθεια... οικουμενικότητας του Απόλλωνα, μπορεί να οδηγήσει τον σύλλογο «λίγο παρακάτω».
