Η συντριπτική πλειοψηφία των ΠΑΟκτσήδων τιμά και είναι περήφανη για τον Δημήτρη Σαλπιγγίδη
Δεν θα κάνω το χατίρι κανενός μπερδεμένου, προφανώς και παραπληροφορημένου χαβαλετζή, αλλά και ούτε έχω το δικαίωμα να γυρίσω την πλάτη μου και με ένα τυπικό και συμβιβαστικό (για ευνόητους λόγους) «αντίο» να αποχαιρετήσω έναν από τους πλέον σπουδαίους αθλητές που φόρεσαν την φανέλα του ΠΑΟΚ.
Δεν μου το επιτρέπει άλλωστε ο χαρακτήρας μου, αλλά και ο αξιακός κώδικας μιας δημοσιογραφικής συμπεριφοράς που κινήθηκε σχεδόν μονόδρομα –μερικές φορές και πρεξηγημένα- σε συγκεκριμένες αλλά σταθερές κατευθύνσεις. Η υπεράσπιση από μέρους μου, με τον οποιονδήποτε τρόπο και με τις όποιες δυνατότητές μου, των συμφερόντων του λαοφιλέστατου ΠΑΟΚ, «για μια ζωή», όπως θα έλεγε πιθανόν κάποιος που παραμένει ακόμη όρθιος και μάχεται στο ίδιο μετερίζι για πενήντα και πάνω χρόνια, δεν μου αφήνει περιθώρια για φθηνούς τακτικισμούς και πολιτικάντικους εξισορροπισμούς. Σε θέματα τόσο σημαντικά όσο αυτό που προέκυψε με την αποχώρηση -συναινετική- του Δημήτρη Σαλπιγγίδη και την σιωπή συγκεκριμένων ευθυνόφοβων, όπου και αν ανήκουν αυτοί, είτε στον χώρο των ΜΜΕ, είτε στον χώρο των παραγόντων, πέραν βέβαια από τον μικρό κύκλο των ελάχιστων «αντιφρονούντων» (για τον οποιονδήποτε λόγο), το να γυρίζεις την πλάτη σου και να μην έχεις το κουράγιο να αρθρώσεις δύο κουβέντες, διερμηνεύοντας τα αισθήματα τα εκπεφρασμένα διά παντός τρόπου εκατοντάδων χιλιάδων ακηδεμόνευτων φίλων της ομάδας, την ομόθυμη δηλαδή άποψη ενός τεράστιου λαού για την «περίεργη» αυτή ιστορία, τότε σίγουρα δεν «δικαιούσαι δια να ομιλείς» όπως θα έλεγε και ο μακαρίτης ο Κουτσόγιωργας στην συγκεκριμένη περίπτωση.
Η γνώμη όχι των αντιφρονούντων πιτσιρικάδων αλλά κάποιων συναδέλφων όταν δημοσιοποιείται και όπως εκφράζεται είναι σεβαστή. Εκείνο όμως που ενοχλεί είναι η «σιωπή» όλων όσων πιστεύουν αυτό που πιστεύει η συντριπτική πλειοψηφία του ΠΑΟΚτσήδικου λαού και δεν έχουν τα κότσια «να βγουν μπροστά» και να το υποστηρίξουν. Δεν θα πω βέβαια ότι εγώ είμαι εκείνος και ο μόνος που μπορεί να διερμηνεύσει ότι αισθάνεται ο κόσμος του ΠΑΟΚ για τον Δημήτρη Σαλπιγγίδη.
Το ξεκαθαρίζω, όχι γιατί φοβάμαι μήπως παρεξηγηθώ όπως κάποιοι άλλοι. Απλά θεωρώ ότι είμαι αυτός που είμαι υποχρεωμένος, έστω και αν μείνει μόνος του, να μην διστάσει να πει αυτό που «είδε» και «έζησε» από το πέρασμα αυτού του σπουδαίου αθλητή από τον ΠΑΟΚ. Και αυτό που «είδα» και «έζησα» από το πέρασμα του Σαλπιγγίδη είναι πιστεύω αυτό που «είδαν» και «έζησαν «όλοι οι ΠΑΟΚτσήδες (ή οι περισσότεροι αν θέλετε) με μπροστάρη τον δίκαιο Ιβάν Σαββίδη. Ολοι μαζί «είδαμε» και «ζήσαμε» έναν υπέροχο αθλητή, έναν αδαμάντινο χαρακτήρα, έναν αλύγιστο μαχητή (ακόμη και στον Γολγοθά του) ανεξίκακο και συγχωρητικό να καταθέτει ένα μεγαλείο ψυχής εξαιρετικά σπάνιο και αδιαμφισβήτητα τιμητικό για τον μεγάλο σύλλογο και για τον κόσμο του.
Ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης τίμησε όσο λίγοι την φανέλα του Δικεφάλου. Την αγάπη του για την ομάδα της καρδιάς του δεν την έκρυψε ποτέ. Ούτε και την εποχή που λατρεύονταν σαν ήρωας και αποθεώνονταν σαν χρυσοπληρωμένος παίκτης από τους Αθηναίους. Αλήθεια ποιος θα είχε το κουράγιο μέσα σε τέτοιες συνθήκες αποθέωσης να δηλώνει και μάλιστα σε συλλογικά έντυπα ότι παραμένει αδιόρθωτα και αμετανόητα ΠΑΟΚτσής; Ποιος θα κλωτσούσε το τεράστιο συμβόλαιο του 1,2 εκ. ευρώ για να τρέξει και να γυρίσει εκεί που το ένιωθε σαν σπίτι του με πολύ μικρότερο συμβόλαιο; Είναι γνωστό ότι ο Δημήτρης υπήρξε θύμα της εποχής και των μηχανορραφιών του Γούμενου, σε μία εποχή που ήταν εξαθλιωμένοι οι παίκτες του ΠΑΟΚ και υπό πτώχευση η ΠΑΕ.
Η πίεση και η παράκληση των συναδέλφων του που είχαν να δουν το χρώμα του χρήματος μήνες ολόκληρους τον υποχρέωσε σε συμβιβασμούς για τους οποίους δεν φέρει την παραμικρή ευθύνη. Ολοι γνωρίζουν ότι εκείνη την εποχή, την δύσκολη, ο Σαλπιγγίδης μπορούσε να φύγει με προσφυγή και να καρπωθεί τεράστια ποσά και οφέλη. Και, όμως, δεν το έκανε. Προτίμησε να μείνει και να φύγει με την διαδικασία της μεταγραφής ώστε να εισρεύσει χρήμα στα ταμεία του ΠΑΟΚ και να πληρωθούν οι εξαθλιωμένοι συμπαίκτες του. Αυτά γενικόλογα γιατί υπάρχουν και άλλα σημαντικά που ανεβάζουν ακόμη περισσότερο στην εκτίμηση όλων όσων έζησαν εκείνα τα γεγονότα τον Δημήτρη.
Δυστυχώς όμως παρασύρθηκα σε κάποια πράγματα με τα οποία δεν ήθελα να εμπλακώ. Αλλωστε έχουμε βαρεθεί με τα αναμασήματα κάποιων άσχετων, ανυποψίαστων, ανιστόρητων και σίγουρα παρασυρόμενων και παραπληροφορημένων. Ο Θανάσης Κατσαρής που ανέλαβε τότε την πρωτοβουλία της παραμονής του Δημήτρη και κατέθεσε την πρώτη επιταγή από το ταμείο του γι΄αυτό, αν κάποτε αποφασίσει να μιλήσει θα έχει να πει πολλά και ενδιαφέροντα για ορισμένους που σπεκουλάρουν πάνω στην υπόθεση αυτή. Θα κλείσω το σημερινό μου σημείωμα χωρίς ιδιαίτερες αναφορές σε ό, τι σημαντικό και μεγάλο σε αγωνιστικό επίπεδο άφησε πίσω του ο Σαλπιγγίδης.
Το οποίο, άλλωστε, είναι και διεθνώς αναγνωρισμένο. Θα μείνω αποκλειστικά σε αυτό που «αφήνει» στον ΠΑΟΚ. Στην ομάδα του. Και αυτό που αφήνει είναι πολύ μεγαλύτερο από τα αδιαμφισβήτητα αξιόλογα ποδοσφαιρικά του διαπιστευτήρια. Αφήνει το πρότυπο ενός μεγάλου αθλητή, ενός εξαιρετικού χαρακτήρα για τον οποίο είναι περήφανος ο κόσμος της ομάδας του. Κάποια στιγμή ο Δημήτρης πιθανόν να κληθεί για να υπηρετήσει (και για να κοσμήσει) και πάλι τον σύλλογο που υπηρέτησε με το ανεπανάληπτο ήθος του και την συνέπειά του. Από άλλο πόστο. Το «14» θα πρέπει να ξέρουν κάποιοι ότι στην εκτίμηση του ΠΑΟΚτσήδικου λαού είναι 1400.