Η αγωνιστική περίοδος μοιάζει με μαραθώνιο. Απαιτεί αντοχή, έχει σκαμπανεβάσματα και ποτέ δεν μπορείς να προεξοφλήσεις το τέλος.
Ο ΠΑΟΚ αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα. Μετά τον αποκλεισμό από την Ευρώπη και τις αποκαρδιωτικές εμφανίσεις η αίσθηση που είχε δημιουργηθεί ήταν σχεδόν ταυτόσημη: πάει η χρονιά, χάθηκε! Δεν ήταν όμως έτσι. Κάποια πράγματα άλλαξαν…
Το σημαντικότερο ότι άλλαξε η νοοτροπία. Ο Λουτσέσκου είχε δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο, λίγο μετά την έναρξη του πρωταθλήματος, ότι ποτέ δεν είχε υποστηρίξει ότι ο ΠΑΟΚ έχει στόχο τον τίτλο! Χρειάστηκε να πέσουν όλοι πάνω του με πρώτο και καλύτερο τον Ιβάν Σαββίδη για να συνειδητοποιήσει ότι ο στόχος ήταν αδιαπραγμάτευτος και έπρεπε να τον υπηρετήσει πάση θυσία. Ο τίτλος ήταν θέμα όλων! Και πρωτίστως δικός του!
Κάπου εκεί αγωνιστικά ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση. Η τακτική του πάμε να παίξουμε και στο τέλος κάνουμε ταμείο πήγε στην άκρη. Την θέση της πήρε η αποφασιστικότητα πάμε να πάρουμε τη νίκη και το πρωτάθλημα! Έτσι η περιβόητη έλλειψη αυτοπεποίθησης των παικτών που είχε επισημάνει ο Λουτσέσκου, ακόμη και με θεωρητικά κατώτερους αντιπάλους πήγε περίπατο.
Σ΄ αυτό βοήθησαν οι νίκες που δημιούργησαν σερί η μία μετά την άλλη. Για να έρθουν, ο Λουτσέσκου άλλαξε ρότα. Τοποθέτησε τον Πέλκα στη φυσική του θέση, στον άξονα και του έδωσε επιτελικό ρόλο- ευτυχώς ο Ελ Καντουρί τραυματίστηκε, η αλλαγή ρόλων έγινε αναγκαία και τελικά αποδείχθηκε χρυσή.
Το ίδιο συνέβη με τον Πρίγιοβιτς. Ο Λουτσέσκου τον αμφισβητούσε, του έδινε θέση στην ενδεκάδα μόνο στα εντός έδρας παιχνίδια, τον κρατούσε στον πάγκο μακριά από την Τούμπα. Η αλλαγή στην προσέγγιση του όμως έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ο Σέρβος για πρώτη φορά έπαιξε από την αρχή εκτός Θεσσαλονίκης και πέτυχε στα Γιάννινα δύο γκολ.
Δύο κινήσεις μάτ που άλλαξαν την αγωνιστική φυσιογνωμία του ΠΑΟΚ με αποτέλεσμα μαζί με την προσπάθεια παικτών και διοίκησης, η χρονιά που έμοιαζε χαμένη να μετατρέπεται σε χρονιά τίτλου!