Δεν πιστεύω ιδιαίτερα σε θαύματα στο ποδόσφαιρο. Προτιμώ να αντιμετωπίζω πιο ρεαλιστικά τις καταστάσεις. Δεν ισοπεδώνω ιστορίες ή μύθους, όμως δεν ζω και με αυτούς.
Ναι, πιστεύω στο βάρος μίας φανέλας, όμως θαρρώ ότι έχουν πάψει οι εποχές που μία φανέλα από μόνη της κέρδιζε ένα ματς. Δεν συμβαίνει πλέον. Στο ποδόσφαιρο της τακτικής, των ποιοτικών και γρήγορων ποδοσφαιριστών και της παγκοσμιοποίησης, έχει δοθεί η ευκαιρία σε αρκετούς συλλόγους να πιστεύουν πως μπορούν να κερδίσουν πάντα έναν μεγαλύτερο.
Συνέβαινε και παλαιότερα. Τώρα συμβαίνει πάλι και όσο υπάρχει ποδόσφαιρο θα συμβαίνει. Αν δεν συνέβαινε, δεν θα είχε πιθανώς και καμία απολύτως έννοια το απρόβλεπτο στο ποδόσφαιρο.
Η Λίβερπουλ είναι αναμφίβολα μία μεγάλη ομάδα. Περισσότερο όμως έχει μάθει να ζει με τον μύθο της. Με τους παλιούς της τίτλους, με δύο – τρεις – πέντε μεγάλες βραδιές που έχει ζήσει στην σύγχρονη ιστορία της. Ζει φυσικά με τον κόσμο της. Με το «Άνφιλντ», με το “You ΄ll never walk alone». Ζει με την προσμονή πως κάποια στιγμή θα ξαναπάρει τα σκήπτρα.
Ζει για να ψάχνει νέους ήρωες. Ήταν ο Τζέραρντ, πήγαν να γίνουν πολλοί, σήμερα είναι μάλλον ο Κλόπ. Μοιάζει ενδιαφέρον το εγχείρημα με τον Γερμανό, όμως θα δούμε που θα καταλήξει.
Νομίζω ότι ακόμη και οι οπαδοί της Λίβερπουλ, δεν συμβιβάζονται σε εκπληκτικές νίκες όπως αυτή με την Ντόρτμουντ. Θέλουν τελικούς. Θέλουν τίτλους. Θέλουν διάρκεια. Όχι ένα Τσάμπιονς Λιγκ και μετά… εκτός θεσμού για παράδειγμα.
Παρόλ΄ αυτά, υπάρχουν βραδιές όπως αυτή της περασμένης Πέμπτης, που ο μύθος ενός μεγάλου συλλόγου και ενός γηπέδου που από μόνο του, προκαλεί δέος στους αντιπάλους, μοιάζουν να ξετυλίγονται με τρόπο μοναδικό.
Το ποδόσφαιρο, είναι ο βασιλιάς των σπορ, γιατί μπορεί να κρύψει σε ένα 90λεπτο, όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα σε πολύ έντονο βαθμό. Χαρά, λύπη, εκνευρισμό, ένταση, ενθουσιασμό, δάκρυα.
Το ματς της Λίβερπουλ με την Ντόρτμουντ ήταν ακριβώς ένα τέτοιο. Ένα ματς, στο οποίο μπορεί να μην είσαι Λίβερπουλ ή να μην την συμπαθούσες και ποτέ, όμως ενώνεσαι στην πραγματικότητα με την δική της προσπάθεια. Με το δικό τους πάθος. Γίνεσαι ένας απ΄ όλους αυτούς, που στις καθυστερήσεις, αυθόρμητα και χωρίς να καταλάβεις το πώς και το γιατί, φωνάζεις κι εσύ «γκολ»!!! Το χαίρεσαι, το απολαμβάνεις. Αν φυσικά δεν υποστηρίζεις την Μπορούσια.
Αυτό είναι το παιχνίδι. This is Football που λένε και οι Άγγλοι μόνο που στην προκειμένη περίπτωση, το This is Anfield που γράφει στο κατώφλι της εξόδου προς τον αγωνιστικό χώρο, μοιάζει να ζωντανεύει περισσότερο από κάθε άλλη φορά.