Πρωτοφανής για τα δεδομένα του Αρη, έτσι, τουλάχιστον, όπως τον ζήσαμε τα τελευταία χρόνια, είναι η συσπείρωση που παρατηρείται σε επίπεδο αυτών που αποτελούν την ιστορία του, από την στιγμή που τις τύχες της ποδοσφαιρικής ομάδας ανέλαβε ο Αλεξ Κάλας.
Είναι γνωστό σε όσους παρακολουθούν τα τελευταία 10-15 χρόνια τον Αρη, ότι συνειδητά επιχειρήθηκε να αποκοπεί από την ιστορία του. Αυτοί που επηρέαζαν τους παράγοντες και καθόριζαν την πολιτική της ομάδας, ήταν… αλλεργικοί με οτιδήποτε είχε σχέση με το παρελθόν.
Δεν τους άρεσε καθόλου η ιδέα να αναδεικνύεται η ιστορία της ομάδας τους, δεν τους άρεσε καθόλου να υπάρχει σεβασμός και εκτίμηση στους βετεράνους ποδοσφαιριστές του Αρη.
Λες και ήθελαν να ξεκινήσει από μια άλλη ημερομηνία η ιστορία του Αρη, από την ημερομηνία κατά την οποία περιήλθε στον δικό τους έλεγχο ο σύλλογος και όχι από το 1914.
Πέρασαν πολλά χρόνια με τη νοοτροπία αυτή να είναι κυρίαρχη και να διαπερνά μεγάλο κομμάτι των οπαδών του Αρη, εξυπηρετώντας έτσι τα συμφέροντα αυτών που λυμαίνονταν την ομάδα και την οδήγησαν στην καταστροφή. Ηταν η περίοδος των μηχανισμών, των γκαιμπελίσκων, αυτών που λάσπωναν αδιακρίτως, φυσικά, και κάποιους βετεράνους της ομάδας, που δεν τολμούσαν ούτε να πάνε στο γήπεδο.
Ο Αλεξ Κάλας είναι ένας άνθρωπος που, ευτυχώς, δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά. Ο ομογενής επιχειρηματίας, που έζησε μια άλλη εποχή στην Ελλάδα και μεγάλωσε με άλλες αρχές και αξίες, πρόλαβε τους περισσότερους από τους βετεράνους του Αρη, τους είδε με τα μάτια του να παίζουν μπάλα, τους θαύμαζε και θεωρεί ότι μόνο όταν αναγνωρίζεις όσα αυτοί οι άνθρωποι προσέφεραν, μπορείς να βλέπεις με αισιοδοξία το μέλλον.
Γι’ αυτό και από την πρώτη στιγμή είπε στον αδερφό του Δημήτρη Καλαϊτζίδη, ότι θέλει τους βετεράνους του Αρη δίπλα τους, σε αυτή την προσπάθεια που ξεκίνησαν. Γι’ αυτό και στη σύντομη παρουσία του στην Θεσσαλονίκη, φρόντισε να γνωρίσει προσωπικά τους περισσότερους από αυτούς.
Γι’ αυτό προσπάθησε πριν από οποιονδήποτε άλλο να δώσει σ’ αυτούς να καταλάβουν ότι δεν ήρθε στον Αρη για να κοροϊδέψει αλλά για να κάνει δουλειά.
Ο Αλεξ Κάλας έχει εντελώς διαφορετική κουλτούρα. Δεν θέλει να μειώνει κανέναν, πόσω μάλλον να ισοπεδώνει, όπως ορισμένοι ισοπέδωσαν τα προηγούμενα χρόνια τους βετεράνους του Αρη.
Σε μια ομάδα που η μεγαλύτερη πληγή της είναι ο διχασμός, ο χρηματοδότης του ποδοσφαιρικού τμήματος θέλει να ενώσει, να συνθέσει, να φέρει κοντά ανθρώπους διωγμένους, κυνηγημένους, συκοφαντημένους, επειδή ορισμένοι στο πρόσφατο παρελθόν με αυτόν τον τρόπο έστρεφαν πάντα αλλού το βλέμμα της πλειοψηφίας και αυτοί έτρωγαν τις σάρκες του Άρη.