Συνέντευξη στον Βασίλη Βλαχόπουλο
Στη διάρκεια μιας συζήτησης με τον Βίκτορ Σανικίντζε νιώθεις σα να βρίσκεσαι σε… μαγνητικό τομογράφο. Αντιλαμβάνεσαι το διαπεραστικό βλέμμα του, (σου) δημιουργείται η αίσθηση ότι διαβάζει τη σκέψη σου. Λίγα λεπτά κουβέντας είναι αρκετά για να καταλάβεις το πνευματικό επίπεδό του, αλλά και τις δοκιμασίες στις οποίες χρειάστηκε να υποβληθεί έως ότου φθάσει στο σημείο της καταξίωσης στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Επί τούτου και μόνο το γεγονός ότι σε ηλικία 16 ετών επιβίωσε στην πόλη των υψηλών απαιτήσεων (σ.σ. Νέα Υόρκη) με «μισθό» 400 δολαρίων, είναι αρκετό. Εκεί αντιλήφθηκε ότι το αμερικανικό όνειρο κρύβει παγίδες. «Είναι η ιστορία της ζωής μου. Είχα την ευκαιρία να παίξω σε junior college (σ. σ. Globe Tech) στην Αμερική μετά από πρόταση του προπονητή μου.
Η προοπτική φαινόταν εξαιρετική γιατί θα συνδύαζα την μπασκετική ανάπτυξη με εκπαίδευση. Ηταν δύσκολη περίοδος γιατί ήμουν πολύ μικρός, δε μιλούσα αγγλικά, αλλά εκεί έμαθα τις δυσκολίες της ζωής, έμαθα να ζω μόνος. Μου έδιναν 200 δολάρια κάθε δύο εβδομάδες. Με αυτά τα χρήματα έπρεπε να εξασφαλίσω φαγητό, ρούχα, μετακινήσεις. Οσοι έχουν ζήσει Νέα Υόρκη, καταλαβαίνουν. Δεν ξέρω πώς επιβίωσα. Με ρώτησες γιατί δεν έμαθα να μαγειρεύω. Μα, ο χώρος ήταν τόσο μικρός, μόνο δύο κρεβάτια υπήρχαν. Ευτυχώς που ήταν μαζί μου ένας φίλος μου από τη Γεωργία και αλληυποστηριζόμασταν. Κάθισα έναν χρόνο, μετά επέστρεψα στη Γεωργία γιατί στο Junior college δεν έγινα πιο σοφός σε όλα τα επίπεδα», είπε στη «Μ».
Προπόνηση με γάντια
Είναι αλήθεια βέβαια ότι ο 30χρονος φόργουορντ του Αρη είχε μάθει στα δύσκολα από την παιδική ηλικία. Συνθήκες που για κάποιους χαρακτηρίζονται αυτονόητες, για τον ίδιο ήταν τουλάχιστον ουτοπικές. ««Δεν είναι παραμύθι, αλλά πραγματικότητα. Μετά το σχολείο τρέχαμε στο γήπεδο, να προλάβουμε το φως του ήλιου για να κάνουμε προπόνηση. Το γήπεδο δεν είχε φωτισμό, δεν είχε παράθυρα, συνεπώς ήμασταν απολύτως απροστάτευτοι από το κρύο. Υποχρεωτικά φορούσαμε γάντια, πράγμα που μας δυσκόλευε να πιάσουμε την μπάλα, κάναμε προπόνηση με μάλλινα μπουφάν. Γενικά ήταν δύσκολη η ζωή στη Γεωργία. Δεν ήταν μόνο το γυμναστήριο, όλη η χώρα μπορεί να μην είχε ρεύμα για 2-3 εβδομάδες. Υπήρξαν διαστήματα όπου στο σπίτι είχε τέτοια παγωνιά… Μετά από αυτά, μου είναι αδύνατο να παραπονεθώ για τις τωρινές συνθήκες. Αυτές οι καταστάσεις σε κάνουν πιο δυνατό, έτοιμο να αντιμετωπίσεις τη ζωή».
Η χρονιά του Voltaren
Σε κάποιες περιπτώσεις, ο Βίκτορ Σανικίντζε δεν είχε την τύχη με το μέρος του. Οπως για παράδειγμα στο διάστημα των συζητήσεών του με την Εστουντιάντες το καλοκαίρι του 2006. Λόγω μη ύπαρξης διπλωματικών σχέσεων μεταξύ Ισπανίας και Γεωργίας, χρειάστηκε να ταξιδέψει στη Μόσχα για την κατάθεση των απαιτούμενων εγγράφων για την εξασφάλιση βίζας. Εκείνο το βράδυ, ο ρωσικός στρατός εισέβαλλε στη Γεωργία και ο «Βίκα» - όπως είναι το παρατσούκλι του – έμεινε… αμανάτι στην ρωσική πρωτεύουσα. Η λέξη «φόβος» του είναι άγνωστη, οπότε διαχειρίστηκε την υπόθεση με ψυχραιμία. Δεν ήταν ζήτημα άγνοιας, όπως δηλαδή είχε συμβεί στη Ντιζόν (2003-06). Τότε… «Είχα παίξει μια ολόκληρη χρονιά με πρόβλημα στο γόνατο. Κάθε μέρα έπαιρνα ένα χάπι voltaren έχοντας την εντύπωση ότι θα ωφελήσει στην καταπολέμηση του προβλήματος. Δεν ήξερα ότι απλά δεν ένιωθες τον πόνο. Όταν τελείωσε η χρονιά, οι γιατροί μου είπαν ότι εκτός του γονάτου έπρεπε να κοιτάξω και το στομάχι μου», είπε. Στην πραγματικότητα, οι Γάλλοι κοίταξαν το δικό τους συμφέρον και όχι την υγεία του αθλητή.
Data Tutashkia
Η ομαδικότητα, ο αλτρουισμός και η σύνδεση με την κερκίδα είναι τα τρία αντιπροσωπευτικά στοιχεία του χαρακτήρα του Σανικίντζε. Είναι άνθρωπος που λατρεύει τις αγωνιστικές επαναστάσεις, απαιτεί από τον εαυτό του τη μάχη απέναντι στο κατεστημένο. Εμπνεύστηκε από το αγαπημένο του βιβλίο (σ. σ. «Data Tutashkhia») που αποτελεί ένα από τα πιο φημισμένα στη Γεωργία. Είναι τόσο διάσημο σε σημείο να θεωρείται ήρωας, ένας εικονικό πρόσωπο. «Προκάλεσε ισχυρό αντίκτυπο στη Γεωργία. Δεν υπάρχει Γεωργιανός που να μην έχει ως πρότυπο τον εικονικό πρωταγωνιστή αυτού του βιβλίου ο οποίος μάχεται και τελικώς θυσιάζεται για την ελευθερία του», είπε. Λόγω χαρακτήρα, ο Σανικίντζε είναι ο αγαπημένος μπασκετμπολίστας των Γεωργιανών. Οσο για το δικό του απωθημένο; Δεν κατάφερε να εξασφαλίσει έστω ένα επίσημο παιχνίδι στο ΝΒΑ, παρότι κατέβαλλε μεγάλη προσπάθεια τόσο με τους Ατλάντα Χωκς, όσο και με τους Σαν Αντόνιο Σπερς.
