Οταν αποφασίσεις να κάνεις κριτική, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά το έργο ενός προπονητή, οφείλεις να είσαι πολύ προσεκτικός και οι απόψεις σου να είναι απόλυτα τεκμηριωμένες. Αν δεν τα καταφέρεις, τότε κινδυνεύεις αυτόματα με συνοπτικές διαδικασίες να ενταχθείς στον ξεχωριστό εκείνο κύκλο των αεριτζήδων, μυαλοπώληδων, των προπονητών της κερκίδας και των καφενειακών συζητήσεων.
Προσωπικά νομίζω ότι δεν διατρέχω έναν τέτοιο κίνδυνο. Αφενός διότι σπανίως ασχολούμαι με το «κυρίως θέμα» που αφορά το εάν και κατά πόσο θα πρέπει να διακόπτουν ή να ανανεώνουν τις συνεργασίες τους με τους προπονητές που επέλεξαν και αφετέρου τις όσες (σχεδόν ελάχιστες) φορές το επιχείρησα, το έκανα τεκμηριωμένα και αμερόληπτα.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια δεν έχουμε κανένα λόγο να αναφερθούμε σε θέμα παραμονής ή απομάκρυνσης του Ιγκόρ Τούντορ από τον ΠΑΟΚ, τη στιγμή κατά την οποία ο Κροάτης θεωρείται – και είναι λογικό – αλλά και αποφασισμένο, όπως τουλάχιστον όλα δείχνουν, να κλείσει τη χρονιά του και από τα αποτελέσματά της να κριθεί η επιμήκυνση ή όχι του συμβολαίου του.
Ως εκ τούτου, μπορούμε, χωρίς να διατρέχουμε τον κίνδυνο να παρεξηγηθούμε, να καταθέσουμε τις απόψεις και τις θέσεις μας για τη μέχρι τώρα πορεία του.
Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν και θετικές και αρνητικές απόψεις για το έργο του. Στο σύνολό τους, συνθέτουν μια σχετική εικόνα και μια πρώτη εκτίμηση της προσφοράς του. Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι πρόκειται για έναν τεχνικό που αγαπά πολύ τη δουλειά του, είναι αποδεδειγμένα φιλόδοξος, εργατικός και ότι άλλαξε προς το καλύτερο κάποια πράγματα που αφορούσαν τη βελτίωση μιας ομάδας μόνιμα βυθισμένης στο αγωνιστικό τέλμα.
Στον αντίποδα όμως και σε ό,τι έχει σχέση με τα σημαντικά θέματα διαχείρισης του έμψυχου υλικού, τη διατήρηση της καλής ψυχολογίας της ομάδας και του ελέγχου των αποδυτηρίων, ο Ιγκόρ δεν τα πήγε καλά.
Σίγουρος και προφανώς «ψηλωμένος» από την εμπιστοσύνη με την οποία τον αγκάλιασαν όλοι, ξέφυγε με το που πάτησε στην Τούμπα, προκαλώντας σε μια επίδειξη υπεροψίας και λαθεμένης εκτίμησης επιβολής του δόγματος «εγώ είμαι το Α και το Ω», ένα σοβαρότατο πλήγμα στην ομάδα, κάτι που εκείνη τη στιγμή δεν μετρήθηκε και δεν εκτιμήθηκε σωστά.
Και αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από τη στοχευμένη και ανεύθυνη επιβολή ποινής για ένα σχεδόν ανύπαρκτο παράπτωμα σε δυο παίκτες οι οποίοι τελικά χάθηκαν. Αναφερόμαστε στον Λούκας και στον Περέιρα οι οποίοι στήθηκαν στον τοίχο από τον Ιγκόρ επειδή δεν φορούσαν επικαλαμίδες!
Ο μεν Ισπανός ο οποίος συζητούσε την παραμονή του εκείνη την περίοδο το είδε σαν αφορμή να γυρίσει το κεφάλι του προς την πατρίδα του, ο δε Περέιρα, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, βρέθηκε δανεικός στην Καμπάλα. Ο Ιγκόρ το χρεώνεται.
Το θέμα βέβαια (και επειδή ήταν στην αρχή της περιόδου) σκεπάστηκε και κανείς δεν ασχολήθηκε μ' αυτό. Στη συνέχεια ο Κροάτης επέδειξε μια ανεξήγητη αντι-ποδοσφαιρική εμμονή να χρησιμοποιεί τους νεοαποκτηθέντες, ανεξάρτητα καλής ή κακής απόδοσης προκειμένου να αποδειχθεί ότι ήταν σωστή η επιλογή τους από τον Αρνεσεν.
Αυτό είχε ως συνέπεια να διαταραχθούν οι ισορροπίες και να προκληθούν οι πρώτοι τριγμοί μέσα στα αποδυτήρια. Παράλληλα βλέπαμε άκαιρες περιθωριοποιήσεις και ανεξήγητες επαναδραστηριοποιήσεις που είχαν ως αποτέλεσμα τον συνολικό αποσυντονισμό και το σταδιακό ντεφορμάρισμα αρκετών παικτών, με την αυτοπεποίθησή τους να δέχεται ισχυρά πλήγματα. Ο Τούντορ βέβαια δεν έπαψε να δουλεύει με συνέπεια και με πάθος.
Συνέχισε όμως να δείχνει ότι εύκολα παγιδεύεται στα αδιέξοδα που δημιουργεί από λάθος εκτιμήσεις ο ίδιος. Η ομάδα του έδειχνε και συνεχίζει να δείχνει ότι δε βαδίζει σωστά. Ο ίδιος αυτό-ακυρώνεται με τα γνωστά ήξεις - αφήξεις περί ανδρών και μπαλαρινών και να ξεφεύγει τελείως με το τελευταίο χοντροκομμένο «επεισόδιο» που αφορά την αντικατάσταση του Μπερμπάτοφ από τον Μυστακίδη (!!!).
Διπλό και ανεξήγητο ποδοσφαιρικά «ατόπημα», με τον Μπερμπάτοφ να αποχωρεί εκνευρισμένος, διαψεύδοντας συγχρόνως και τον προπονητή του για τα περί κοπώσεως του και με τον Κλάους να διαπιστώνει με πίκρα για μια ακόμη φορά την υποβάθμισή του και την απαξίωση του από τον προπονητή του.
Δεν είμαστε από αυτούς που πιστεύουν ότι ο Ιγκόρ «διαπράττει» αυτές τις… γκάφες και αυτά τα μεγάλα λάθη με πρόθεση ή κινούμενος από κάποιες φτηνές σκοπιμότητες.
Πιστεύουμε ότι είναι πολύ πιεσμένος, είναι άπειρος και, έχοντας κόντρα τα αλλεπάλληλα άσχημα αποτελέσματα, δυσκολεύεται να βρει άκρη στο «κουβάρι» όπως έχει διαμορφωθεί πλέον η ομάδα του. Ισως να τον τρομάζει και η ιδέα ότι μπορεί να τον θεωρούν κάποια στιγμή ότι είναι και αυτοκαταστροφικός. Με δυο λόγια, είναι στα δύσκολα.
Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι υπάρχει κάποιος λόγος να γίνεται συζήτηση για την απομάκρυνσή του. Αν κάτι κρίνεται αναγκαίο να γίνει αυτή τη στιγμή, είναι να συζητηθεί η βοήθεια που πρέπει να του δοθεί για να σταθεί όρθιος και να ολοκληρώσει τη χρονιά. Από τα αποτελέσματα της οποίας –το επαναλαμβάνουμε- θα εξαρτηθεί και το μέλλον του στον ΠΑΟΚ.