Μετά την εντός έδρας ήττα από τον Καραϊσκάκη η διάσταση απόψεων μεταξύ Ελευθερόπουλου και διοίκησης ήταν ολοφάνερη και χθες, αφού ο κυανόλευκος τεχνικός κατάλαβε πως δεν θα γεφυρωνόταν προτίμησε να παραιτηθεί. Και καλά έκανε. Η κινήσεις και οι ευθύνες πλέον πέρασαν ολοκληρωτικά στα χέρια, πρωτίστως του Τομ Παπαδόπουλου και δευτερευόντως του Ηλία Θεοδωρίδη (φαινομενικά τουλάχιστον).
Επειδή το τοπίο παραμένει θολό και ο χρόνος είναι σα να επιστρέφει, τώρα πλέον δεν θα βαθμολογούνται οι προθέσεις των νέων διαχειριστών, μα οι επιτεύξεις, σε σύντομο μάλιστα διάστημα, των καινούριων στόχων βάσει της εντελώς νέας ομάδας που θα «χτιστεί» από έναν… ολόφρεσκο προπονητή. Η εποχή Μυροφορίδη ανήκει στο παρελθόν και από χθες πλέον άρχισε η αντίστοιχη του Θεοδωρίδη. Τι μένει λοιπόν τώρα να πράξουν οι φίλαθλοι , από τη στιγμή που στο μέσον υπάρχει μια οντότητα που ονομάζεται Ηρακλής και στο τέλος-τέλος δεν γίνεται και διαφορετικά;
Μόνο στήριξη στη νέα προσπάθεια και ανοχή έως ότου πιστοποιηθούν οι προθέσεις τουλάχιστον των διοικούντων και όχι βέβαια τα γρήγορα αποτελέσματα, τα οποία ως εφικτός στόχος εμπεριέχουν μεγάλο ρίσκο. Όλα αυτά και παρά τις πρότερες διοικητικές προχειρότητες και συγκαταβατικές παραχωρήσεις σε βάρος ουσιαστικά της ομάδας των νέων κυριάρχων της ΠΑΕ σε πολλαπλά επίπεδα. Και προ πάντων αυτή η στήριξη να μην εμπεριέχει και παράλληλη θεοποίηση του όποιου «μεσσία», όπως στο πρόσφατο παρελθόν. Στέκομαι σε μια αποστροφή της ανακοίνωσης του Τομ Παπαδόπουλου, που ομολογώ μου άρεσε:« Oι ήττες μας έχουν πληγώσει» τόνισε με την επισήμανση «και αυτή η βαθμολογική καθίζηση δεν μας αφήνει να προχωρήσουμε έτσι όπως θα θέλαμε όταν πριν από λίγους μήνες αναλάβαμε να οδηγήσουμε αυτό το μεγάλο καράβι». Θεωρώ ενθαρρυντική, όσο και ρεαλιστική την αναφορά του Τομ , «έτσι όπως θα θέλαμε» γιατί συχνά κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης κρίσης αρκετές φορές οι φίλαθλοι (τους έχω ακούσει) «πνίγονται» από αρνητικές σκέψεις, όπως «τι νόημα έχει πια να πάμε στο γήπεδο, αν συμβαίνουν τόσο τρομερά πράγματα και λέγονται τόσα ψέματα» ή « μια από τα ίδια », κλπ.
Αρα, μια χρήσιμη στρατηγική σε αυτή την περίπτωση είναι η συνειδητή προσπάθεια να αλλάξουμε το σενάριο λέγοντας στον εαυτό μας κάτι θετικό, διακόπτοντας έτσι τον φαύλο κύκλο μεταξύ σκέψεων και συναισθημάτων. Παραδείγματα μιας τέτοιας μεταστροφήγια τον φίλαθλο είναι: «Ελπίζω πως δεν θα νιώθω πάντα έτσι. Στο μέλλον θα νιώσω καλύτερα» ή «κάθε εμπόδιο για καλό». Πάντα με την προϋπόθεση πάντως, πως όσα θα εξαγγελθούν θα εφαρμοστούν κατά γράμμα….