Ο νέος χρόνος ήρθε και αναζητώ μια ευχή που να πιάσει τόπο. Δεν βρίσκω τίποτε άλλο από το να είμαστε υγιείς και όρθιοι. Δεν υπάρχει τίποτε πιο σημαντικό, μολονότι η καθημερινότητα μάς υποχρεώνει πολύ συχνά να το ξεχνάμε.
Την υγειά μας να έχουμε και λίγη τύχη, για να ζήσουμε μια χρονιά καλύτερη από την προηγούμενη. Γιατί όλα τα τελευταία χρόνια, καμιά 20αριά περίπου, θυμάμαι μόνο χειρότερες χρονιές από τις προηγούμενες.
Θα ήμουν ευτυχής αν επικρατούσε ειρήνη σε όλο τον κόσμο κι αν δεν υπήρχε φτώχεια, πείνα και εξαθλίωση. Ποτέ δεν συνθηκολόγησα με την ιδέα ότι υπάρχουν άνθρωποι με αμύθητες περιουσίες και άνθρωποι που δεν έχουν να πιουν νερό, ή να φάνε ένα κομμάτι ψωμί. Ποτέ δεν το συνειδητοποιείς αυτό. Απλώς το αποδέχεσαι, ξέρεις ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτε για να το αλλάξεις και προχωράς τη δική σου ζωή.
Ορκίζομαι ότι αν διέθετα 10 εκατομμύρια ευρώ, τα 9 θα τα διέθετα για να απαλύνω τον ανθρώπινο πόνο. Ενα εκατομμύριο δεν είναι αρκετό για όποια όνειρα ή σχέδια έχεις, για εσένα και την οικογένειά σου; Είναι και παραείναι. Τι νόημα, λοιπόν, μπορούν να έχουν τα υπόλοιπα 9 αν δεν διατεθούν για έναν κοινωφελή σκοπό; Πόσο άνθρωπος μπορείς να νιώθεις όταν ξοδεύεις αλόγιστα γιατί αντέχει η «τρελή» περιουσία σου, ενώ παραδίπλα άνθρωποι πεθαίνουν επειδή δεν έχουν ούτε τα στοιχειώδη για να επιβιώσουν;
Μια ζωή θεωρούσα ό,τι πιο μισητό την απληστία. Κι αν το καλοσκεφτεί κανείς, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτή είναι που προκαλεί τελικά όλα τα δεινά της ανθρωπότητας. Το να θέλεις πάντα κάτι περισσότερο. Είτε ως άτομο, είτε ως χώρα. Αλλά, ας μην παρασυρθούμε σε φιλοσοφίες, γιατί δεν θα τελειώσουμε ποτέ. Ας μη μελαγχολήσουμε άλλο κι ας περιοριστούμε στη ρημάδα την Ελλαδίτσα μας.
Ζητούμενο είναι να πάψουμε να είμαστε μια... ρημάδα χώρα, γιατί, όποιος δεν το έχει καταλάβει, ή δεν το ξέρει, πρέπει να μάθει ότι η Ελλάδα ανήκει στις δυο – τρεις σπουδαιότερες χώρες του πλανήτη. Αλλιώς την ήξεραν και την ξέρουν εδώ και 2.500 χρόνια όλοι οι άλλοι λαοί κι αλλιώς την καταντήσαμε εμείς, οι ίδιοι οι Ελληνες. Κι αυτό δεν μπορούμε να το αλλάξουμε με ευχές. Μπορούμε να το αλλάξουμε αν αλλάξουμε εμείς.
Ούτε ο καλός θεούλης μπορεί να μας βοηθήσει, ούτε ο Αη Βασίλης, ούτε οι νεράιδες και οι μάγοι των παραμυθιών. Εμείς οι ίδιοι δρομολογήσαμε την κατάντια μας, εμείς οφείλουμε να αντιδράσουμε για να διορθώσουμε την κατάσταση. Με τις επιλογές μας την ώρα της κάλπης, αλλά και τη συμπεριφορά μας σε κάθε τι που αφορά στο κοινωνικό σύνολο. Αν, για παράδειγμα, δεν καταλάβουμε όλοι μας, ότι η φοροδιαφυγή είναι έγκλημα σε βάρος της χώρας και του εαυτού μας, θα γίνεται όλο και πιο βαριά και ασήκωτη, ανεξάρτητα από κυβερνήσεις και ανεξάρτητα από να είμαστε ή όχι δέσμιοι μνημονίων. Αν δεν καταλάβουμε ότι ο εξυπνάκιας Ελληνας, το λαμόγιο, ζει παρασιτικά σε βάρος του συνόλου και επιμένουμε να επιδιώκουμε να είμαστε λαμόγια, χώρα σοβαρή, αξιοπρεπή, με υψηλό βιοτικό (και όχι μόνο0 επίπεδο δεν πρόκειται να αποκτήσουμε ποτέ.
Ποτέ δεν έβρισα και δεν καταράστηκα πολιτικούς. Δεν μου φταίνε αυτοί. Δεν εκλέχτηκαν μόνοι τους. Δεν μας κυβέρνησαν με το ζόρι, από τη μεταπολίτευση και μετά. Εμείς τους εκλέξαμε. Εμείς τους βάλαμε στο κεφάλι μας. Εμείς οι ίδιοι οδηγήσαμε τη χώρα στην καταστροφή. Και εκλέγαμε πάντα εκείνους που έλεγαν πιο όμορφα τα πιο όμορφα ψέματα. Εκείνους που έδιναν τις πιο ανέφικτες υποσχέσεις. Εκείνους που μας έλεγαν αυτά που θέλουμε να ακούσουμε και όχι την αλήθεια. Το τελευταίο λάθος, ίσως το χειρότερο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, ας μας γίνει μάθημα. Με ψεύτες, ανίκανους, φαντασμένους και... αυταπατώμενους, θα κινδυνεύσουμε με όλεθρο. Δεν θα φεύγουν άρον-άρον στο εξωτερικό μόνο τα παιδιά μας. Θα υποχρεωθούμε να φύγουμε όλοι. Δεν θα υπάρχει πια ζωή εδώ...
