Τέλος καλό όλα καλά; Μάλλον όχι! Έτσι τουλάχιστον θα πρέπει να αισθάνονται -ως ένα σημείο βέβαια- οι φίλοι του Δικέφαλου όπως επίσης ο κόουτς και οι παίκτες που χρησιμοποιήθηκαν στο χθεσινό παιχνίδι απέναντι στο δεύτερο της βαθμολογίας Πανιώνιο. Κι αυτό γιατί ανεξάρτητα από το τελικό (νικηφόρο) αποτέλεσμα, η εμφάνιση των γηπεδούχων δεν ικανοποίησε. Αντίθετα, προβλημάτισε προκαλώντας δικαιολογημένα κάποιες ανήσυχες σκέψεις, εν όψει μάλιστα των επερχομένων σημαντικών υποχρεώσεων.
Ο χθεσινός ΠΑΟΚ μπορεί να ήταν καλύτερος σχετικά από την προηγούμενη Κυριακή και να πήρε έστω και στο «τσαφ» τους τρεις πολύτιμους βαθμούς που χρειάζεται, ωστόσο άφησε να φανούν και πάλι αδυναμίες μερικές από τις οποίες έδειξε και στο ΟΑΚΑ, αλλά και σε συγκεκριμένα πρόσφατα παιχνίδια. Για χθες θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι οι πιο χτυπητές από αυτές εντοπίζονται στον ανορθόδοξο τρόπο ανάπτυξης της ομάδας και στο λαθεμένο «διάβασμα» του αντιπάλου της.
Η αντιμετώπιση των Νεοσμυρνιωτών οι οποίοι ασφαλώς και δεν αποτελούν κανένα μεγάλο «φόβητρο», με αμυντικογενή τακτική μέσα στην Τούμπα και με την αδρανοποίηση της μιας πτέρυγας (της αριστερής), τη στιγμή που ήταν σίγουρο και επιβεβλημένο τα άκρα των γηπεδούχων να βρίσκονται σε πλήρη δραστηριότητα με προφανή σκοπό να δημιουργήσουν ρήγματα, απαραίτητα για μια αποτελεσματική επιθετική ανάπτυξη, ήταν ο βασικός λόγος της ανορθόδοξης για το μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα τακτικής μέσα στην οποία αυτοπαγιδεύτηκαν οι γηπεδούχοι.
Ήταν φανερό από την πρώτη στιγμή ότι έλειπε ο Μυστακίδης, όπως επίσης το ίδιο ολοφάνερο ήταν ότι κάποιες σωστές πλαγιοκοπήσεις, τη στιγμή που υπολειτουργούσε ο ασπρόμαυρος άξονας, αποτελούσαν μονόδρομο και μια σωστή τακτική. Επιπρόσθετα όμως θα μπορούσε να πει κανείς, υπήρξαν και μερικά άλλα προβλήματα που προκλήθηκαν από ασυνεννοησίες, επιπολαιότητες και ντεφορμάρισμα ορισμένων παικτών. Όλα αυτά δεν άφησαν την ομάδα να συντονιστεί και να «πιάσει» ένα παιχνίδι που θα… αποσυντόνιζε και θα τσαλάκωνε τα νεοσμυρνιώτικα τρεχαντήρια». Ετσι, σιγά σιγά το άγχος έσφιξε ψυχές και μούδιασε ποδάρια με συνέπεια ο εφιάλτης μιας νέας απώλειας να επικαλύψει ολόκληρο σχεδόν το 90λεπτο (και πέραν αυτού μέχρι τη λήξη της καθυστέρησης) στην Τούμπα. Τώρα το πώς «γύρισε» η ιστορία, είναι κάτι για το οποίο μπορεί να μας απαντήσει μόνο η ψυχή και το ΠΑΟΚτσήδικο πάθος του νεαρού σκόρερ. Επιστρέφοντας στο παιχνίδι και τη συνολική απόδοση των δύο ομάδων, θα ήταν άδικο να υποστηριχθεί ότι ο ΠΑΟΚ δεν εδικαιούτο τη νίκη.
Βάσει κατοχής, ευκαιριών (και δοκαριών) ήταν αυτός που επικράτησε δικαιολογημένα και αδιαμφισβήτητα. Το ότι αγχώθηκε και προβλημάτισε είναι κάτι που θα πρέπει να απασχολήσει τον κόουτς και τους παίκτες του. Οι τελευταίοι δε θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν αυτό το τρίβαθμο για να καλύψουν όποια ευθύνη έχουν αλλά και την αδυναμία τους να επιβάλουν την ανωτερότητά τους με ένα άνετο σκορ.
Το ότι παραλίγο να «σκαλώσουν» πάνω σε έναν και μόνο παίκτη, τον Σιώπη που είχε καταπιεί ολόκληρο το κέντρο, είναι κι αυτό ένα ερωτηματικό που αφορά τη «σύνθεση» και τον τρόπο με τον οποίο αγωνίστηκε η μεσαία γραμμή των νικητών. Οι δύο αλλαγές (Πέλκας, Μυστακίδης) της τελευταίας στιγμής συνεργάστηκαν και πέτυχαν την τεράστια ανατροπή. Αυτό πιστώνεται (εκ του αποτελέσματος) στον κόουτς. Το ότι ο ΠΑΟΚ παρουσιάστηκε για ακόμη μια φορά αδιάβαστος και ποδοσφαιρικά «ανορθόδοξος» είναι θέμα που αφορά τον Βλάνταν.
Ο Γλύκος δεν είχε πίεση και δεν κρίνεται. Ο Μάτος επέδειξε –τουλάχιστον-ασίγαστο πάθος. Σταθερός ο Βαρέλα. Με καλές αλλά και με κακές στιγμές ο Κρέσπο, αλλά και ο Λέοβατς. Η απόδοση του Κάνιας, ύστερα από μεγάλη απουσία κρίνεται ικανοποιητική. Σε καλό επίπεδο η απόδοση του Μπίσεσβαρ, μέτριος ο Τσίμιροτ. Φιλότιμος ο Σάκχοφ, αλλά οι αργές επιστροφές του ήταν βούτυρο στο ψωμί του Σιώπη, του Κόρμπου και όλων των γρήγορων παικτών της νεοσμυρνιώτικης μεσαίας γραμμής. Διφορούμενος και… αμφίσημος ο Ενρίκε. Οι αλλαγές (Μυστακίδη Κουλούρη και Πέλκα) σίγουρα βοήθησαν. Η διαιτησία; Χωρίς μεγάλη λάθη, αλλά με τον έναν επόπτη να βγάζει μάτια ότι ήθελε και επεδίωκε την εν ψυχρώ εκτέλεση του ΠΑΟΚ. Νίκη λοιπόν στο «τσαφ», καλοδεχούμενη οπωσδήποτε, με μηνύματα και προβληματισμούς που θα πρέπει να απασχολήσουν τους εμπλεκόμενους και καθ’ ύλην αρμόδιους στη διάρκεια της διακοπής του πρωταθλήματος.
