Τα ξενερώματα με τα πισωγυρίσματα, δυστυχώς όπως αποδείχθηκε… δεν έχουν τελειωμό. Ο ΠΑΟΚ των υποσχέσεων και των διαβεβαιώσεων για μια σταθερή πορεία και για μια υπευθυνότητα και σοβαρότητα, την Κυριακή στο ΟΑΚΑ αυτοδιαψεύστηκε και αυτογελοιοποιήθηκε. Το σοκ για τον κόσμο που είχε πιστέψει πως η ομάδα του δεν θα ξαναγυρνούσε στις εκφυλιστικές και αποκρουστικές καταστάσεις του παρελθόντος ήταν ισχυρό (ίσως και μη αναμενόμενο).
Η βίαιη ανατροπή των συναισθημάτων της ασπρόμαυρης οικογένειας παρουσιάζεται, επικίνδυνα αποσταθεροποιητική και προβληματίζει δικαιολογημένα, προκαλώντας συγχρόνως και εύκολα ερωτηματικά για το πώς θα αντιμετωπιστεί. Σαφέστατα και για το πώς θα διαχειριστεί από εδώ και πέρα στο υπόλοιπο της διαδρομής, με ανοιχτά τα play off και τους ημιτελικούς του κυπέλλου. Η βίαιη αυτή ανατροπή των συναισθημάτων και της μέχρι χθες – και μετά το θρίαμβο επί του Ολυμπιακού – καλής ψυχολογίας δεν οφείλεται αποκλειστικά στην ήττα. Εκείνο που εξόργισε τους Παοκτσήδες δεν ήταν η απώλεια των τριών βαθμών, αλλά η εκτρωματική εικόνα της ομάδας. Για αυτήν την απαράδεκτη εμφάνιση τις ευθύνες τις μοιράζονται ο Ίβιτς και οι παίκτες που χρησιμοποίησε.
Ο κόουτς, για μια ακόμη φορά παρουσιάστηκε ανέτοιμος, αδιάβαστος και εμμονικός, επαναλαμβάνοντας συμπεριφορές οι οποίες είχαν αποδειχθεί αυτοκτονικές και τις οποίες είχε δείξει τουλάχιστον τώρα τελευταία ότι τις είχε αποκηρύξει. Επέστρεψε όμως σε αυτές δίνοντας στο Χιμένεθ την ιδανικότερη ευκαιρία για να κερδίσει – χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία – την «παρτίδα». Με το δεξιοπόδαρο Κρέσπο στα αριστερά οι Αθηναίοι έκαναν πάρτι. Το οποίο πάρτι στη συνέχεια εξελίχθηκε σε πανηγύρι με το να διατηρηθεί στο κέντρο ο Σάκχοφ δίπλα στον Τσίμιροτ. Ένα δίδυμο πνιγμένο στα ρηχά νερά. Ο συμπαθέστατος Βόσνιος, προχθές έδειξε ότι δεν ήταν σε θέση να καλύψει για μια ακόμα φορά τον ανεπαρκή και μονίμως βραδυπορούντα Ουκρανό παρτενέρ του. Στο βωμό του… Σάκχοφ και στην προσπάθεια του Βλάνταν να τον καθιερώσει, έκλεισε ο δρόμος για το Χαρίση, όπως και για τον Κάτσε, με τους Παοκτσήδες να αναρωτιούνται τι ήταν αυτό που βρήκαν στο Σάκχοφ να υπερτερεί από έναν καλό Τζιόλη.
Ο κόουτς δεν έβλεπε αυτά που έβλεπαν ακόμη και τα ball boys στον αγώνα. Ότι δηλαδή αυτό το «δίδυμο» είχε χάσει πανηγυρικά τον έλεγχο του κέντρου. Σταύρωσε τα χέρια του, έκλεισε τα μάτια του και περίμενε το μοιραίο. Στην ίδια τραγική κατάσταση και οι περισσότεροι από τους παίκτες του. Από κοινού ευθύνονται για την ταπεινωτική ήττα. Εμείς όπως και ο κόσμος του ΠΑΟΚ θα περιμέναμε μια εξήγηση. Δύο – τρεις παίκτες βγήκαν και ψέλλισαν κάποιες κουβέντες. Ο κόουτς – όπως το συνηθίζει – αναζήτησε τους λόγους και τους υπεύθυνους για το βαρύ 3-0, αλλού. Θα ήταν πιο γενναίο όλοι να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν και να ζητήσουν μια απλή συγνώμη από τον κόσμο τους. Φαίνεται όμως ότι η αυτοκριτική προκαλεί αλλεργία σε μερικούς. Την απεχθάνονται προφανώς, γιατί τους θυμίζει τα λάθη τους και τα παθήματα τους. Παθήματα τα οποία δεν έγιναν μαθήματα και δυστυχώς υποθάλπουν συγχρόνως και διατηρούν ζωντανές μερικές αυτοκαταστροφικές εμμονές.
ΥΓ1: Η καλοπροαίρετη κριτική δεν είναι ούτε δημοσιογραφικός κανιβαλισμός, όπως θέλουν μερικοί να υποστηρίζουν, γιατί έτσι προφανώς τους βολεύει, ή γιατί αυτό έχουν υποσχεθεί σε κάποιους.
ΥΓ2: Το πώς έπαιξε τον ΠΑΟΚ ο Παπαπέτρου; Καθαρά ανέντιμα και αντιπαοκτσήδικα. Σε αυτό τον βοήθησε το μαύρο χάλι του Δικεφάλου (έκανε το χατίρι του πατέρα του).
ΥΓ3: Δύο πράγματα: Να βλέπεις καθαρά αλλά και να λες άφοβα την άποψη σου. Και ακόμη να μην διστάζεις να την καταθέτεις με αντικειμενικότητα και δικαιοσύνη, αγνοώντας τις άναρθρες κραυγές των γνωστών εργολάβων της ενημέρωσης και των ραδιοφωνικών σαλιάρηδων που προσπαθούν να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα.
