Αγαπητή Metrosport,
Πονάει ο τρόπος με τον οποίο χάσαμε χθες από τη Βραζιλία, αλλά, αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί και αντικειμενικοί, δεν αξίζαμε τη νίκη. Θα ήταν ένα θαύμα αν την παίρναμε, με βάση την εικόνα που είχε ο αγώνας μετά την πρώτη περίοδο, από τη στιγμή που η Ελλάδα έχασε τα αυγά και τα καλάθια, ενώ είχε αρχίσει περίφημα και έδειχνε ότι θα κάνει περίπατο.
Αν εξαιρεθεί η προσπάθεια που έγινε στο φινάλε να οδηγηθεί το παιχνίδι τουλάχιστον στην παράταση, η ελληνική ομάδα δεν βρήκε τρόπους να αντιδράσει στις πολύ έξυπνες κινήσεις των Βραζιλιάνων, που προσαρμόστηκαν στο ματς, καλύπτοντας τη διαφορά των 17 πόντων που είχε διαμορφωθεί εις βάρος τους στην αρχή. Ηταν πιο εύστοχοι, πιο κινητικοί, πιο ταχείς και έπαιξαν καλύτερη άμυνα, απέναντι σε μια ομάδα που ήταν κατώτερη του εαυτού της σε όλους τους τομείς εκτός από τις… προσωπικές βολές. Αλλά η ευστοχία μόνο στις προσωπικές σπάνια σου χαρίζει τη νίκη.
Είναι προφανές ότι το μεγάλο στοίχημα δεν έχει κερδηθεί. Δεν έχει γίνει η ένταξη του Γιάννη Αντετοκούνμπο στην ομάδα. Οι προσδοκίες από τον κορυφαίο παίκτη του πλανήτη είναι, λογικά, υψηλότατες, ο ίδιος αισθάνεται ότι οφείλει να κάνει θαύματα, αλλά, όσο κι αν έγινε προσπάθεια να “αποφορτιστεί” και να παίξει απελευθερωμένος από το άγχος, σα να είναι ένας όπως όλοι οι άλλοι, φαίνεται καθαρά ότι υπάρχει πρόβλημα. Κι αυτό το πρόβλημα δεν είναι μόνο το ψυχολογικό μπέρδεμα του Γιάννη. Εχουμε και αγωνιστικό μπέρδεμα. Το δικό του στιλ, τα δικά του χαρακτηριστικά, τα δικά του προσόντα δεν “κολλάνε” εύκολα με τα χαρακτηριστικά της ομάδας και τους τρόπους με τους οποίους θέλει να παίξει.
Το κακό είναι ότι και με Γιάννη και χωρίς Γιάννη, η Εθνική δεν μπορεί να παρουσιάσει ένα σταθερό αγωνιστικό πρόσωπο. Ούτε καν οι άλλοι παίκτες έχουν σταθερή απόδοση. Ο Καλάθης, για παράδειγμα, που συνήθως είναι υπερπολύτιμος, χθες ήταν τραγικός. Κι όλοι ανεξαίρετα οι παίκτες είχαν πάρα πολύ ωραίες στιγμές, αλλά και πάρα πολύ κακές.
Ομαδικά, συνέβη το ίδιο. Στην αρχή ήμασταν εύστοχοι και παίζαμε καλή άμυνα, μετά ήμασταν άστοχοι, επιπόλαιοι, νευρικοί και παίζαμε άμυνα ερασιτεχνική. Κι αν το καλοσκεφτείς, δεν είναι δυνατόν να χάνει μια ομάδα με τόσο ταλέντο από έναν 36χρονο, τον Μαλεζάο, που έκανε πάρτι στη ρακέτα μας, όντας σε αρκετές κρίσιμες φάσεις ακόμη και αμαρκάριστος. Οι Βραζιλιάνοι… έδερναν αλύπητα τον Αντετοκούνμπο κι εμείς αφήναμε εντελώς ανενόχλητο τον Μαλεζάο, λες και παίζαμε για να κάνουμε μια προπονησούλα.
Αν αξιοποιηθεί σωστά το κεφάλαιο Αντετοκούνμπο και γίνει ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης η Ελλάδα, θα φτάσει σίγουρα τουλάχιστον στα ημιτελικά. Αν, όχι, δεν θα έχει τύχη. Για την ώρα...
ας πιστεύουμε στη νίκη επί της Νέας Ζηλανδίας,
Στέλιος Γρηγοριάδης
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (4/9)
