Η κουβέντα για τους διαιτητές είναι μόνιμη. Κουραστική; Ναι. Συχνή όμως. Πολύ συχνή. Στην Ελλάδα και την Ιταλία. Όχι τυχαία. Είναι δύο χώρες που ποδοσφαιρικά είναι βουτηγμένες στην διαφθορά και όλοι είναι καχύποπτοι. Στην Ιταλία βέβαια συμβαίνουν πράγματα που στην Ελλάδα δεν πρόκειται να τα δούμε ποτέ. Όχι μόνο γιατί ομάδες σαν την Γιουβέντους ή την Μίλαν παλαιότερα έπεσαν, αλλά και για πολλούς ακόμη λόγους που δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε.
Το ζητούμενο είναι να διακρίνουμε πάντα ποιος διαιτητές σφυρίζει πράγματι ότι βλέπει. Οι ρέφερι έχουν ασφαλώς δικαιολογίες να προβάλλουν. Ριπλέι δεν έχουν, αποφάσεις σε κλάσματα πρέπει να πάρουν και δεν είναι απολύτως βέβαιο πως έχουν και την καλύτερη θέση στο γήπεδο. Υπάρχουν και οι βοηθοί, όμως και αυτοί δεν είναι πάντα τόσο κοντά για να είναι σίγουροι. Εξάλλου, ο διαιτητής παίρνει την τελική απόφαση.
Νομίζω πως όποιος παρακολουθεί κάποια χρόνια ποδόσφαιρο και δεν βλέπει οπαδικά τις καταστάσεις, μπορεί ως έναν βαθμό να διακρίνει έναν διαιτητή που θέλει να κρίνει αποτέλεσμα και έναν διαιτητή που είναι πενηνταρίσιος. Λάθη κάνουν όλοι. Λογικό είναι. Λάθος από λάθος όμως διαφέρει. Υπάρχουν διαιτητές που σφυρίζουν με τρόπο τέτοιο, που πρώτα οι πρωταγωνιστές, οι ποδοσφαιριστές δηλαδή, αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει. Καταλαβαίνουν ας πούμε πως ότι και αν κάνουν, είναι χαμένοι. Το αντιλαμβάνονται από κάρτες, από φάουλ… όχι πάντα από χτυπητά λάθη, αλλά από μικρά που μπορούν να κάνουν την διαφορά, ειδικά αν ο «παθών» είναι πιο αδύναμος ποιοτικά.
Από την άλλη υπάρχουν διαιτητές που όντως θέλουν να αποδώσουν δικαιοσύνη. Ο Σιδηρόπουλος μου φάνηκε πως ακριβώς αυτό ήθελε να κάνει στο παιχνίδι της Τούμπας. Σφύριζε ότι έβλεπε, δίχως να έχει καμία έγνοια να ευνοήσει ή να αδικήσει μία συγκεκριμένη ομάδα. Αυτό φάνηκε. Του έφυγε μία φάση. Σοβαρή. Γιατί μπορεί να κρίνει αποτέλεσμα. Σωστό. Όμως είναι λάθος που γίνεται. Σε πραγματικό χρόνο, κανένας δεν πίστεψε πως υπήρξε πέναλτι. Ούτε καν οι παίκτες της ΑΕΚ. Είναι στιγμιαίο άγγιγμα γονάτου με γόνατο. Γίνεται. Θα μπορούσε να είναι στην μεσαία γραμμή και κανείς να μην το έπαιρνε χαμπάρι. Έγινε στην περιοχή του ΠΑΟΚ. Κάλλιστα θα μπορούσε να δώσει πέναλτι. Δεν είναι όλες οι επαφές πέναλτι. Αυτή μάλλον ήταν. Δεν την είδε. Δεν την έκρινε έτσι. Εμείς την είδαμε. Μετά από αρκετά ριπλέι.
Το θέμα είναι ότι δεν είχε την πρόθεση. Το καταλάβαινες. Δεν είναι τρελός ο Δημήτρης Μελισσανίδης. Χρόνια είναι στο κουρμπέτι. Αντιλαμβάνεται αν κάποιος έχει πρόθεση ή όχι. Άριστο τον χαρακτήρισε, υμνώντας την διαιτησία του. Υπέδειξε βέβαια το πιθανό λάθος, όμως το ξεπέρασε, γιατί ακριβώς κατάλαβε τι ματς είδε. Πως ο ρέφερι το διαχειρίστηκε. Πιθανώς θα πει κάποιος ότι αν κάτι ανάλογο συνέβαινε στο «Καραϊσκάκης», ο ισχυρός άνδρας της ΑΕΚ να έλεγε άλλα. Ίσως. Ίσως όμως και όχι. Αν έβλεπε μία τέτοιου είδους εικόνα διαιτητή σε 90λεπτο. Κι αν το δούμε και από την άλλη, ίσως και ναι. Να τα έλεγε. Γιατί θα ήταν πιο υποψιασμένος. Πιο καχύποπτος. Αν όμως…
Εν προκειμένω, το «σύστημα» της Λίγκας και των Μίντια είναι τέτοιο, που ο Σιδηρόπουλος οδηγείται σχεδόν στο απόσπασμα. Για ένα λάθος. Που αντιλήφθηκαν όλοι γιατί και πως το έκανε. Κι επειδή ήταν σε ένα μεγάλο ματς. Με δύο μεγάλους αντιπάλους. Αδικείται. Συνολικά η εικόνα του ήταν τέτοια, που έπειθε ότι με τέτοιες διαιτησίες, πράγματι μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο…
