Μπορεί επί 75 λεπτά ο Αρης να έδινε εικόνα ομάδας εγκλωβισμένης στο εξαιρετικό πλάνο του τρομερά διαβασμένου Αστέρα Τρίπολης, ωστόσο ένα τέταρτο μεθοδικής και οργανωμένης πίεσης επί μιας ομάδας που είχε κουραστεί και είχε στερέψει από λύσεις και ιδέες, ήταν αρκετό για να του δώσει μια νίκη που στην οικονομία του φετινού Πρωταθλήματος μπορεί να αποβεί απίστευτα πολύτιμη.
Σύμφωνοι, οι «κιτρινόμαυροι» δεν βρέθηκαν και στην καλύτερη τους μέρα. Παρουσίασαν και πάλι μια... γνωστή πλέον νωθρότητα στο transition και καθυστερούσαν χαρακτηριστικά να βρουν ελεύθερο παίκτη στο δεύτερο μισό του γηπέδου. Συνετέλεσε, βέβαια σε αυτό η κούραση της μεσοεπιθετικής τριάδας, που έχει «φορτωθεί» συνεχόμενα παιχνίδια, αλλά και η απουσία του Μπρούνο Γκάμα, που φάνηκε πολύ.
Η αλήθεια είναι, πάντως, ότι με την έναρξη του β’ μέρους το πράγμα άρχισε να αλλάζει. Με την παρουσία του Ναζλίδη, ο Αρης άρχισε να πατάει την μπάλα, προειδοποίησε με εξαιρετική έμπνευση του (κορυφαίου του και στο χθεσινό παιχνίδι) Ματίγια και περιόρισε σχεδόν σε απόλυτο βαθμό την επιθετική δραστηριότητα των ποδοσφαιριστών του Αστέρα Τρίπολης, οι οποίοι με τη σειρά τους περιορίστηκαν στα αμυντικά τους καθήκοντα, αφού αδυνατούσαν να βρουν διαδρόμους στην περιοχή του Κουέστα.
Η κίνηση-ματ από πλευράς Ερέρα, όμως, αποδείχθηκε η είσοδος των Σιώπη και Μαρτίνες τη στιγμή που η ομάδα τους χρειαζόταν περισσότερο. Αμφότεροι έδωσαν στοιχεία που έλειψαν στο 90λεπτο. Ο πρώτος «κούμπωσε» στο πλευρό του Μπάσα και μετέφερε σωστά στις 6-7 περιπτώσεις που χρειάστηκε την μπάλα στην περιοχή του Αστέρα, ενώ ο δεύτερος έκανε την άμυνα των Αρκάδων να τον... νιώσει για τα καλά, αφού από τα δικά του πόδια ο Αρης κέρδισε φάουλ και «μεταφέρθηκε» στην αντίπαλη περιοχή.
Δεν θα πρέπει, βέβαια, να παραλείψουμε και την... ορμή που πήρε ο Αρης από την έδρα του. Η συνδρομή της κερκίδας αποδείχθηκε πολύτιμη, ώστε η ένταση των παικτών του Αρη να ενταθεί, αλλά και να χαθεί το μυαλό των παικτών του Αστέρα που επί περίπου 80 λεπτά έκαναν τα πάντα στην... εντέλεια.