To έγραψε ο Κώστας ο Πετρωτός στο Facebook και είναι εύστοχο.
Οτι κάθε φορά που σκοράρει ο Βιεϊρίνια, του έρχεται στο μυαλό μια σοφή φράση του Νίκου Καζαντζάκη: “Ν' αγαπάς την ευθύνη να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω”.
Ναι, όντως έτσι ακριβώς αισθάνεται ο Βιεϊρίνια. Μ' αυτό το σκεπτικό ενεργεί, έτσι βιώνει όλη τη φετινή αγωνιστική περίοδο. Ετσι λειτουργεί ο πραγματικός αρχηγός. Ο αθλητής που ξέρει ότι υπερέχει σε ποιότητα και εμπειρία και έχει τη δύναμη να σκέφτεται ότι αυτός πρέπει να σώσει τον κόσμο. Δηλαδή την ομάδα του. Που τον χρειάζεται, που βασίζεται πάνω του, που περιμένει να δικαιώσει τον τίτλο του αρχηγού.
Ετσι ένιωθε και έτσι ενεργούσε και ένας άλλος αληθινός αρχηγός. Ο Μπάνε Πρέλεβιτς. Στη δύσκολη στιγμή ήταν πάντα πρώτος. Αυτός κέρδιζε, αυτός έχανε, αυτός έσωζε, αυτός έφταιγε αν χανόταν ο κόσμος. Κι αυτό που έμεινε στην ιστορία δεν ήταν τα ματς που έχασε, αλλά τα ματς που κέρδισε χάρη στην αρχηγική νοοτροπία του.
Τις προάλλες η Μπαρτσελόνα τα χρειάστηκε, όταν η Λυών μείωσε σε 2-1. Σάστισαν όλοι στο τερέν, στον πάγκο, στις κερκίδες. Ο αρχηγός, όμως, ήταν εκεί. Περίπου εξαφανισμένος στα 55 λεπτά, άρχισε τα μαγικά και οργίασε στα υπόλοιπα 35. Ο Μέσι πήρε το ματς, ο Μέσι πήρε την πρόκριση, γιατί ο Μέσι είναι ο αρχηγός και αυτός έπρεπε να σώσει τον κόσμο.
Μια μέρα πριν, ένας άλλος ηγέτης, με το δικό του προσωπικό σόου, πήρε τη Γιουβέντους από το χέρι και την πέρασε στην επόμενη φάση. Χωρίς Κριστιάνο Ρονάλντο, ούτε στο όνειρό τους θα έβλεπαν πρόκριση οι Ιταλοί.
Οι μεγάλοι αρχηγοί όχι μόνο δεν δειλιάζουν μπροστά στην ευθύνη, αλλά την αγαπούν, όπως λέει ο Νίκος Καζαντζάκης. Την αναλαμβάνουν γιατί είναι συνυφασμένη με τα προσόντα τους και την προσωπικότητά τους. Ερωτοτροπούν μαζί της γιατί, πολύ απλά, είναι πραγματικοί αρχηγοί. Και ο ΠΑΟΚ είναι ευτυχής που διαθέτει έναν τέτοιο αρχηγό. Είναι πολύ τυχερός γιατί έχει τον δικό του Μέσι, τον δικό του Κριστιάνο Ρονάλντο.
Προφανώς ο Βιεϊρίνια θα άξιζε την καθολική αναγνώριση που έχει από άκρη σε άκρη όλης της Ελλάδας, ακόμη κι αν δεν σκόραρε. Η εμφάνισή του ήταν έτσι κι αλλιώς συγκλονιστική. Αλλά μ' αυτό το απίστευτο γκολ, άφησε χωρίς κανένα νόημα τον διαγωνισμό του καλύτερου στο φετινό Πρωτάθλημα. Στο Αγρίνιο πήρε το βραβείο. Κι αν κινδυνεύσει να το χάσει, αντίπαλος μπορεί να είναι μόνο ο εαυτός του. Ισως μέχρι τη λήξη πετύχει ένα ακόμη πιο ωραίο...
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (18/3)
