Στη ζωή μπορεί να αναθεωρήσεις για πολλές αποφάσεις σου. Εξαίρεση στον κανόνα αποτελεί η επιλογή ομάδας. Γιατί η σχέση που αναπτύσσεται είναι ισχυρή αλλά και ανθεκτική σε απογοητεύσεις. Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης είναι από τους πιο διακεκριμένους Αρειανούς δεδομένης της σπουδαίας προσφοράς του στον ελληνικό αθλητισμό και κυρίως του κοινωνικού προσώπου.
Ο άνθρωπος που έβαλε τον Αρη στη ζωή του ήταν ο παππούς του. «Το σόι της μητέρας μου είναι όλοι Αρειανοί σε αντίθεση με το αντίστοιχο του πατέρα μου ο οποίος είναι δηλωμένος, ορκισμένος που λένε, Ηρακλής. Ακόμη πηγαίνει στο γήπεδο και ασχολείται. Ο παππούς μου μ’ έκανε Αρειανό. Δε γνωρίζω πώς έγινε ο ίδιος, αλλά φρόντισε να μεταδώσει το συναίσθημά του και στη μητέρα μου η οποία δεν ασχολούταν ιδιαίτερα. Ο πατέρας μου δεν ασχολούταν τόσο με τα αθλητικά και θα έλεγα ότι έγινε Ηρακλής λόγω του Χατζηπαναγή», θυμήθηκε.
Ο πατέρας του Αλέξανδρου προσπάθησε να τον μυήσει στον Ηρακλή αλλά ένα περιστατικό λειτούργησε αποτρεπτικά. «Ο πατέρας μου πήγαινε στο γήπεδο, προσπάθησε να με κάνει φίλο του Ηρακλή, αλλά είχε γίνει το εξής. Είχαμε πάει στο Καυτανζόγλειο σ’ έναν αγώνα του Ηρακλή με τον Παναθηναϊκό. Πιτσιρικάς εγώ, δεν παρακολουθούσα ποδόσφαιρο, έτρεχα στα τσιμεντένια σκαλοπάτια και κάποια στιγμή πέρασα το κεφάλι μου μέσα από τα σιδερένια κάγκελα. Σφήνωσα και δεν μπορούσα να βγω. Χρειάστηκε να έρθει η Πυροσβεστική για να με απεγκλωβίσει και τότε ξαναπήγα στον Ηρακλή».
Στα προεφηβικά χρόνια του, ο μπασκετικός Αρης μεσουρανούσε σε Ελλάδα και Ευρώπη. Το Παλέ δεν ήταν απλά ένα γήπεδο του μπάσκετ, αλλά κάτι παραπάνω. «Πήγαινα με τον θείο μου στο μπάσκετ, κυρίως στην 4ετία κατά την οποία η ομάδα έκανε τις φοβερές πορείες στην Ευρώπη, πηγαίναμε στα παιχνίδια. Δεν θυμάμαι το πρώτο μου, αλλά έχω στο μυαλό μου πολλές εικόνες από εκείνη την εποχή», είπε. Ηταν η εποχή όπου ο Αλέξανδρος δεν αποχωριζόταν τη φόρμα του Αρη πηγαίνοντας και στο σχολείο. «Τότε τα πράγματα ήταν αγνά. Πηγαίναμε στο σχολείο με τις μπλούζες ή τις φόρμες της ομάδας. Σήμερα οι καταστάσεις είναι διαφορετικές, θα έλεγα επικίνδυνες».
Ο Αρης του έχει προσφέρει πολλά και αντίθετα συναισθήματα. «Η πιο δυνατή εμπειρία μου όμως είναι αυτή των τελευταίων χρόνων με την ποδοσφαιρική ομάδα. Αυτή η 6ετία με τους συνεχόμενους τελικούς του Κυπέλλου Ελλάδας, οι αγώνες με την Ατλέτικο Μαδρίτης και τη Μάντσεστερ Σίτι. Ελπίζω η ομάδα να επανέλθει σ’ αυτά τα επίπεδα». Αυτοί οι τελικοί στοιχειοθέτησαν και τη μεγαλύτερη απογοήτευση. «Αυτός στο ΟΑΚΑ… ακόμη τον έχω στο μυαλό μου. Ηταν τόσο εντυπωσιακό αυτό που είχε συμβεί. Νομίζω ότι η ομάδα εκείνης της εποχής άξιζε να πάρει τουλάχιστον έναν τίτλο», συμπλήρωσε.
Υπάρχουν βέβαια και πράγματα που τον ενοχλούν. «Αν γινόμουν πρόεδρος του Αρη θα φρόντιζα να φύγουν από την ομάδα οι επαγγελματίες παράγοντες», είπε. Δεν είναι η πρώτη φορά που εξέφρασε αυτήν την πρόθεση.
Στον αντίποδα, υπάρχει ένα στοιχείο που τον έχει κάνει περήφανο. «Χαίρομαι που η ομάδα μου δεν ήταν ποτέ εμπλεκόμενη σε περίεργες ιστορίες. Γιατί επίσης δεν προσπάθησε ποτέ μέσω συμμαχιών και με κουμπαριλίκια να πετύχει τον στόχο της. Είναι πράγματα που απεχθάνομαι. Ελπίζω όμως κάποια στιγμή να την δω υγιή, να δώσει προοπτική στον κόσμο, να γεμίζει το γήπεδο διατηρώντας αποστάσεις από τον βόθρο του ελληνικού ποδοσφαίρου».
