Εκείνη (ιδιαίτερα) τη χρονιά, δεν θυμάμαι να υπήρχε άνθρωπος που δεν έβλεπε ότι το… έργο είναι «δεμένο» από πολλές μεριές.
Θες από τα χαρτιά που… ανέμιζαν στη Βουλή; Θες τις «κλειδαριές» στις συνομιλίες και τις ανάλογες «αποφάσεις»; Θες την επιβολή διαφορετικής ποινής από την ορίζουσα (όπως η απόφαση για την Παναχαϊκή) για να πέσει όπως και να έχει ο Ηρακλής με τη δυσφήμιση;
Τρανταχτά παραδείγματα που μόνο αν πραγματικά «καίγεσαι», είσαι στην... απέναντι όχθη ή μισείς θανάσιμα τον Ηρακλή δεν τα βλέπεις. Δεν τα βλέπεις γιατί δεν θέλεις να τα δεις. Γι’ αυτό τα είδε με το ψύχραιμο μάτι η εισαγγελία και το πόρισμά της ήταν το αναμενόμενο.
Αυτό για το οποίο «τσιρίζουν» όλα αυτά τα χρόνια, ακούραστοι για την αδικία οι οπαδοί του Ηρακλή. Ποιο; Ότι τον Ηρακλή τον έβαλαν στο στόχαστρο, ότι ήταν για εκείνους η εύκολη λύση, να υποβιβαστεί εξωαγωνιστικά αντί του Αστέρα Τρίπολης που έπεσε στο γήπεδο.
Είναι η ώρα που οι χαρακτηρίζοντες «γραφικούς» τους «κυανόλευκους», βουλώνουν το στόμα τους, είναι η ώρα που οι «πρωταγωνιστές» του… έργου θα μείνουν για πάντα ανεξίτηλοι στο μυαλό όλης της ποδοσφαιρικής Ελλάδας, είναι η ώρα που οι ερινύες θα τους κατατρώνε αιώνια, που οι φωνές αντί θα κοπάσουν θα δυναμώσουν.
Δεν είναι καμία ώρα δικαίωσης όμως. Γιατί δικαίωση δεν ήταν ούτε η αναδιάρθρωση. Ούτε η καθολική αναγνώριση της σκεπτόμενης αθλητικής Ελλάδας πως ήθελαν και έριξαν ετσιθελικά, εξωαγωνιστικά, τον Ηρακλή διαπράττοντας το μεγαλύτερο «έγκλημα» στην ιστορία του Ελληνικού ποδοσφαίρου.
Δικαίωση μόνο θα υπήρχε με την ανάκληση της απόφασης εκτρώματος τότε.
Η μόνη «δικαίωση» είναι η επιβεβαίωση της λατρείας του κόσμου με τα χιλιομέτρων πορειών, τις λιωμένες σόλες παπουτσιών εκείνες τις ημέρες, οι «πλημμυρισμένοι» δρόμοι της Θεσσαλονίκης από το «ποτάμι της οργής», το κόψιμο της χώρας στα δύο στα Τέμπη, η μαγκιά με την πορεία στο κέντρο της Αθήνας… Δικαίωση είναι όμως και η διαχρονική πίστη, η αιώνια αγάπη (που κρατά και θα κρατήσει πολύ περισσότερο από ολόκληρο αιώνα όπως έγραφε εκείνο το πανό στα 100α γενέθλια με τον Ολυμπιακό…), το μαρτυρικό μονοπάτι της Δ’ Εθνικής, το φως που αχνοφαίνονταν τα προηγούμενα χρόνια και πια ο διάπλατος δρόμος της μεγάλης επιστροφής. Της επιστροφής του Ηρακλή στη θέση του αλλά κυρίως και με τα χαρακτηριστικά που του πρέπουν και του αρμόζουν. Μιας ομάδας δηλαδή με τεράστια δυναμική που συσπειρώνεται καθημερινά, με «δίψα», με οικονομική «υγεία», με όραμα.
