Eνας παπάς, που λέτε, κι ένας καλόγερος στέκονταν στην άκρη μιας επαρχιακής οδικής αρτηρίας κρατώντας ένα πανό που έγραφε: «Το τέλος είναι κοντά. Αλλάξτε δρόμο πριν να είναι πολύ αργά». Περνάει το πρώτο αυτοκίνητο κι ο οδηγός του βγάζει το κεφάλι έξω απ΄ το παράθυρο και φωνάζει: «Δεν τραβάτε σπίτια σας, λέω εγώ, τρομάζετε τον κόσμο τσάμπα και βερεσέ», πιστεύοντας πως οι δυο «υπηρέτες» του Υψίστου προειδοποιούσαν τους διερχομένους για τη Δεύτερη Παρουσία και την έλευση του Ιησού, σύμφωνα με την Αποκάλυψη του Ιωάννη, καβάλα σε άτι κάτασπρο, λαύρο και εκδικητή.
Ο οδηγός πατάει γκάζι και απομακρύνεται μουρμουρίζοντας φουρκισμένος. Δεν περνάνε 5 δευτερόλεπτα και ακούγεται φρενάρισμα και στο τέλος ένα τρομερό τρακάρισμα, οπότε γυρίζει ο παπάς στον καλόγερο και λέει: - Μήπως θα έπρεπε να γράψουμε καλύτερα: «Προσοχή, πεσμένη γέφυρα»; Φυσικά και είναι ανέκδοτο φίλοι μου και μου ήρθε στο μυαλό με το που άνοιξα τον υπολογιστή μου να γράψω, χωρίς βέβαια να γνωρίζω τι ,αφού ρίχνοντας μια ματιά στα γραφόμενα συναδέλφων, αλλά και από κάποια τηλεφωνήματα δικά μου ένοιωσα εντός μου κάτι σα «μαύρη μαυρίλα πλάκωσε μαύρη ως καλιακούδα» που λένε.
Από τη μια η αναφορές στον δόλιο Μίλος Κόστις οι οποίες ναι μεν είναι θετικές για το ποιόν του, όμως ουδεμία ανταπόκριση βρίσκουν στην πράξη μιας και η δήθεν ομάδα ομοιάζει σαν κέντρο διερχομένων στο οποίο άλλοι πάνε το πρωί και διαφορετικοί την επομένη». Στο μεταξύ οι μέρες κυλάνε, φεύγουν, χωρίς ουσιαστική εναλλαγή στη καταθλιπτική μονοτονία του απέραντου τίποτε που επικρατεί στη Σουρωτή. Αναμενόμενα όλα αυτά από εμάς τους «κακούς» κονδυλοφόρους οι οποίοι μάταια προσπαθούσαμε να περιγράψουμε αυτό που, όχι ,υποθέταμε μα διαπιστώναμε, αλλά προφανώς, ο Κόστις τώρα… μαθαίνει και μη έχοντας τι άλλο πράξει προσπαθεί. Και τώρα έρχομαι στο ανέκδοτο. Εμείς λοιπόν οι δημοσιογράφοι, οι επαγγελματίες περισσότερο, προειδοποιούσαμε για το ουτοπιστικό της περίπτωσης Παπαθανασάκη, αλλά και της κίνησης «Ηρακλής καθαρός έστω κι από χαμηλά».
Και στα δυο ενδεχόμενα βρίσκαμε τον μπελά μας, από τον με Καναδό και τους συμπλέοντές του κατηγορούμενοι ως καταστροφολόγοι, και από την άλλη πλευρά, χωρίς υπερβολή, ως «βαλτοί», επειδή ορισμένοι κατά καιρούς και μέχρι προσφάτως πούλαγαν στον κόσμο «φύκια για μεταξωτές κορδέλες». Ας πάρουμε πρώτα την περίπτωση του Καναδού. Το «δει δε χρημάτων του Δημοσθένη πάντως αφορά και τις δυο περιπτώσεις. Του δε πρώτου από μακριά κάνει «μπαμ» η αντικειμενική αδυναμία του κι ας διαδίδει πως έχει το ρευστό, αλλά είναι «παγωμένο». Στην περίπτωση του ιδρυτικού συλλόγου και πάλι θα δανειστώ την θέση του πάντα ρεαλιστή και σφόδρα γνώστη των πραγμάτων Χαρίλαου Χαρίτωνα για να μη φανεί πως μόνο εγώ, ως εξ ανέκαθεν αιρετικός, τα γράφω επί τούτου.
«Η νέα διοίκηση, που αναμένεται να προκύψει στον Ερασιτέχνη, σε περίπτωση που αποφάσιζε να «κατεβάσει» τον ποδοσφαιρικό Ηρακλή στην τρίτη κατηγορία του τοπικού Πρωταθλήματος, θα είχε και την αποκλειστική διοικητική ευθύνη της ομάδας και του όλου εγχειρήματος, γεγονός, που καθιστά το ενδεχόμενο απολύτως ανέφικτο» τονίζει ο αγαπητός συνάδελφος, συμπληρώνοντας παράλληλα: «Συνεπώς, το να προχωρήσει στην παρούσα φάση η ριζική επανεκκίνηση, πρωτίστως πρέπει να προκύψει κάποιος ή κάποιοι που θα εγγυηθεί ή θα εγγυηθούν την ύπαρξη μιας σημαντικής και βέβαιης οικονομικής βάσης». Τα συμπεράσματα φίλοι μου δικά σας ….
