Ελάχιστοι από τους παλιούς και ορθόδοξους ΠΑΟΚτσήδες θα θυμούνται και θα διατηρούν μνήμες από συγκεκριμένα σημαντικά γεγονότα του παρελθόντος που αφορούν το λαοφιλέστατο σύλλογο. Για τους νεότερους, ασφαλώς και δεν γίνεται λόγος. Κανείς!
Σε αυτό φρόντισαν κάποιοι επιπόλαιοι και απίθανοι, οι οποίοι για δεκαετίες ολόκληρες διατηρούσαν στην κατάψυξη φαντασιώσεις, μυθεύματα, παραχαράξεις και ανιστόρητα αναμασήματα. Τα οποία με την πρώτη ευκαιρία οδηγούσαν στην απόψυξη, προκειμένου να εξυπηρετήσουν σκοπιμότητες μεγαλοπαραγόντων και προέδρων, του οποίους υπηρετούσαν πιστά σαν πραγματικές Φιλιππινέζες. Αναφερόμαστε βέβαια στις αυλές και στα εκάστοτε προεδρόσκυλα που αναλάμβαναν αυτές τις επιχειρήσεις αποπροσανατολισμού της κοινής Παοκτσήδικης γνώμης. Δυστυχώς παραμένει μια μεγάλη και πικρή αλήθεια το γεγονός ότι οι νεότερες γενιές των ΠΑΟΚτσήδων πολύ δύσκολα θα καταφέρουν να βρουν πηγές (αν το επιθυμούν και αν το θέλουν βέβαια) για να πληροφορηθούν τις καταβολές, τον αξιακό κώδικα και τα ιστορικά πρόσωπα του Δικέφαλου.
Να μάθουν δηλαδή ποιοι ήταν οι «μικροί» και οι «μεγάλοι», οι αγωνιστές και τα παράσιτα, αλλά και όσοι υπεξαίρεσαν τις μεγάλες προσφορές παραδοσιακών άγνωστων στρατιωτών της ασπρόμαυρης οικογένειας, ενισχύοντας κατά τρόπο ανέντιμο, απαράδεκτο, αλλά και άδικο την δική τους υστεροφημία. Στο σημερινό σχόλιο θα αναφερθούμε σε ένα από αυτά τα πολύ σημαντικά γεγονότα, το οποίο είναι συνδεδεμένο με την πολύκροτη δίκη – Κούδα. Στην οποία οδηγήθηκαν παράνομα στον Πειραιά για να δικαστούν, με την πιθανότητα και να λιντσαριστούν από τους κάφρους που είχαν πολιορκήσει την Ευελπίδων, ο διευθυντής των «ΣΠΟΡ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ» Δημήτρης Μπούζας και ο αρχισυντάκτης τους. Κρίθηκαν κατά τον Πειραιώτη και αποδεδειγμένα Ολυμπιακό οπαδό εισαγγελέα, ένοχοι για ένα πρωτοσέλιδο που κατήγγειλε την πειρατεία που έγινε σε βάρος του ΠΑΟΚ. Στην περιβόητη αυτή δίκη και στις εφιαλτικές στιγμές με τον άμεσο κίνδυνο λιντσαρίσματος που ζήσαμε, είχαμε δίπλα μας τον αείμνηστο Θόδωρο Νικολαΐδη.
Εξοργισμένος για το ανέντιμο στήσιμο και για την σίγουρη καταδίκη, κινήθηκε στο παρασκήνιο στις δύσκολες εκείνες εποχές, απευθυνόμενος σε υγιείς παράγοντες του Ολυμπιακού, προκειμένου να αποφευχθεί αυτό το κακούργημα. Είναι αλήθεια ότι πρωτοδίκως δεν τα κατάφερε και η ποινή φυλάκισης των 6 μηνών, ήρθε όπως ακριβώς την περίμεναν όλοι. Ο αείμνηστος Θόδωρος το δέχθηκε σαν προσωπική ήττα και μας έδωσε την υπόσχεση ότι αυτή η υπόθεση δεν θα φτάσει ούτε στο Εφετείο. Πολέμησε με Θεούς και δαίμονες για να τα καταφέρει. Σε αυτό το διάστημα, στη διάρκεια δηλαδή της μεγάλης μας περιπέτειας για τον Γιώργο Κούδα, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω ένα σπουδαίο άνθρωπο. Οι επαφές μας θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν λίγες. Ήταν όμως ουσιαστικές και γόνιμες. Σε αυτές κατάλαβα πόσο καθαρός και έντιμος δημοσιογράφος ήταν.
Διαβάζοντας αυτές στις μέρες όλες τις αθηναϊκές εφημερίδες, οι οποίες δικαιολογημένα του πλέκουν το εγκώμιο, δεν είδα πουθενά όμως κάτι το οποίο είναι πολύ σημαντικό και δεν ξέρω τους λόγους για τους οποίους αποσιωπήθηκε. Κι αυτό δεν είναι άλλο, από το επίπεδο σχέσεων που διατηρούσε ο αείμνηστος Νικολαΐδης με τους εκάστοτε προέδρους του Ολυμπιακού. Θα πρέπει να πληροφορηθεί ο κόσμος ότι ο εκλιπών είχε κόκκινες γραμμές, τις οποίες δεν άφησε να τις περάσει ποτέ κανείς. Κάτι που δεν το ανεχόντουσαν οι πανίσχυροι οικονομικοί επιχειρηματίες (όπως ο Κόκκαλης και κάποιοι άλλοι) οι οποίοι μεθόδευαν τρόπους να τον απομονώσουν και να τον αποδομήσουν. Ένας από αυτούς, και ο πλέον χαρακτηριστικός, είναι ότι αβαντάριζαν - προφανώς και χρηματοδοτούσαν - ανταγωνιστικές εφημερίδες στον ίδιο χώρο (βλέπε «ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ», «ΓΑΥΡΟΣ»).
Δεν μπορούσαν να τον κάνουν του χεριού τους και πολλές φορές οδηγούσαν τους κάφρους και τους ελεγχόμενους επιστήμονες, σε κακοπροαίρετες εκδηλώσεις εναντίον του και εναντίον της εφημερίδας του. Ο Θόδωρος Νικολαΐδης ήταν ακέραιος. Υπηρέτησε το λειτούργημα της δημοσιογραφίας με θρησκευτική ευλάβεια. Προστάτεψε την ομάδα που αγαπούσε και τιμούσε και στις πιο δύσκολες ακόμη περιπτώσεις, τα παντελόνια που φορούσε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τι μου είπε σε εκείνες τις δικές μου δύσκολες και σκληρές στιγμές στην δίκη του Κούδα, όταν με έκπληξη διαπίστωσε ότι ουδείς από τον επίσημο ΠΑΟΚ, είχε το θάρρος να έρθει σαν μάρτυρας υπεράσπισης μου, ούτε να με βοηθήσει ένας δικηγόρος που θα εκπροσωπούσε την διοίκηση. «Μήτσο – έτσι με αποκαλούσε – να είσαι περήφανος για αυτό. Ποτέ να μην νιώσεις την ανάγκη να κάνεις φίλους τους εκάστοτε προέδρους του ΠΑΟΚ. Δεν θα μπορέσεις να είσαι εντάξει απέναντι στις αρχές σου».
Κράτησα το λόγο του και τη συμβουλή του για δεκαετίες ολόκληρες και τον κρατώ ακόμη. Και θα τον κρατήσω μέχρι και το τελευταίο σχόλιο που θα υπογράψω. Αυτό βέβαια το πλήρωσα, με τη λάσπη των γνωστών προεδρικών αυλών με τα στημένα προεδρόσκυλα και τις αθλιότητες τις οποίες επιχειρούσαν κατά καιρούς να πετάξουν στον ανεμιστήρα. Επαναλαμβάνω δεν το μετάνιωσα ποτέ, γιατί υπερασπιζόμενος τον ΠΑΟΚ αγνόησα απειλές, ανίερες συμμαχίες και συμβιβασμούς. Θα τον θυμάμαι για πάντα τον Θόδωρο Νικολαΐδη και δεν θα ξεχάσω την ατάκα του: «Εγώ ο… Λαγκαδιανός εδώ στον Πειραιά κι εσύ στη Θεσσαλονίκη, έχουμε την τιμή να υπηρετούμε και να υπερασπιζόμαστε δύο πολύ μεγάλους και ιστορικούς συλλόγους». Έτρεφε ομολογουμένως έναν σεβασμό για όλους του αντιπάλους του Ολυμπιακού, ιδιαίτερα όμως για τον ΠΑΟΚ και το λαό του.
Το διαπιστωσα στη διάρκεια της δίκης για τον Κούδα. Στο ύστατο χαίρε και με την ευχή και προσευχή ο Θεός να αναπαύσει τη ψυχή του, παραθέτω ένα μικρό βιογραφικό για τον πολύ μεγάλο αυτό δημοσιογράφο κι εκδότη: «Ένα τεράστιο κεφάλαιο στην ιστορία του αθλητικού Τύπου και όχι μόνο, έκλεισε τα ξημερώματα του Σαββάτου 18 Μαρτίου 2017 με τον θάνατο του Θόδωρου Νικολαΐδη, του τελευταίου της γενιάς των παραδοσιακών εκδοτών. Ο εκδότης της αθλητικής εφημερίδας «ΦΩΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ» γεννημένος το 1925, έφυγε από την ζωή λίγο πριν συμπληρώσει τα 92 του χρόνια. Το 1955 ο Θόδωρος Νικολαΐδης από τους πρωτοπόρους αθλητικούς συντάκτες, με την συνδρομή των προσωπικών του φίλων Κώστα Σισμάνη και Γιάννη Χιωτάκη, ίδρυσαν το «ΑΘΛΗΤΙΚΟ ΦΩΣ» (η αρχική ονομασία της εφημερίδας) με πρώτη ημέρα κυκλοφορίας την 11η Απριλίου της ίδιας χρονιάς. Αρχικά δισεβδομαδιαία και από την 1η Ιουλίου του 1967 σε καθημερινή βάση, ενώ είχε αλλάξει ονομασία, γενόμενη «ΦΩΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ». Πριν, είχε δουλέψει στην «ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΗΧΩ» και στον «ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ». Το φύλλο της Κυριακής ήταν το νούμερο 16211 καθημερινής έκδοσης χωρίς εκείνα της Δευτέρας, το πρώτο χωρίς την παρουσία, αλλά με την είδηση του θανάτου του και με τίτλο: «Πέρασε στην ιστορία».
