Αρκετοί από όσους παρακολουθήσαν το χθεσινό αγώνα του Δικεφάλου στο Περιστέρι (ελπίζω και πολλοί από σας που μας διαβάζετε) λίγο-πολύ, θα έχετε μια πληροφόρηση, ή θα έχετε δει κάποια ταινία του βραβευμένου με Όσκαρ Γκουέντιν Ταραντίνο. Ιδιαίτερα όμως εκείνοι οι οποίοι έχετε απολαύσει το τελευταίο του έργο, το εκπληκτικό «Τζάνγκο ο τιμωρός» θα μας δώσετε δίκιο για τον τίτλο του σχολίου μας.
Ο βαθύτατα ανατρεπτικός και χαρισματικός σκηνοθέτης, του οποίου τα περισσότερα έργα κινούνται πάνω σε σενάρια ακραίων συναισθημάτων και «άγριων» -ως αφύσικων- καταστάσεων, σίγουρα θα μπορούσε να εμπνευστεί από τη χθεσινή βραδιά και τη νίκη του Δικεφάλου στην… «φωλιά του κούκου», όπως είχε διαμορφωθεί για πολλά χρόνια το Περιστέρι για τον Δικεφάλο, προκειμένου να στήσει μια ταινία στο ιδιαίτερο στυλ το δικό του, για το οποίο και θεωρείται από μία ολόκληρη εικοσαετία «βασιλιάς». Αλήθεια και τι δεν είχε αυτό το παιχνίδι; Αναποδογυρίσματα και αναντιστοιχίες με τη… σέσουλα. Μια ομάδα δύο κλάσεις πάνω από την άλλη, με συντριπτική υπεροχή και όλες τις προϋποθέσεις να τσαλακώσει και να τελειώσει από το πρώτο 45λεπτο τον αντίπαλό της, κόντρα στη ροή του αγώνα. Ακόμη και κόντρα στην ποδοσφαιρική λογική, να δέχεται γκολ από το τίποτα, σε ένα κρίσιμο σημείο του αγώνα, να χάνει τα «ζύγια» της και την ψυχολογία της να παθαίνει μικρό μπλακ-άουτ και να προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει την ισορροπία της.
Χρειάστηκε λίγος χρόνος βέβαια για να συνέλθει και να αποτινάξει από πάνω της το σύνδρομο της αυτοχειρίας, που την είχε σφιχταγκαλιάσει αλλά και που την κυνηγά αδιάκοπα και σχεδόν σε όλα της τα παιχνίδια (νικηφόρα και όχι). Με νωπές λοιπόν ακόμη τις αναμνήσεις από το παιχνίδι των Δικεφάλων της Τετάρτης στο οποίο κινδύνευσε να πάει στράφι μια εξαιρετική εμφάνιση προδιαγράφηκε ο ίδιος κίνδυνος και χθες. Ευτυχώς όμως όπως συνέβη βέβαια και στην αναμέτρηση με την «Ένωση» λειτούργησαν γρήγορα τα αντανακλαστικά και τα ένστικτα της επιβίωσης, αλλά και αναζωπυρώθηκε η φλόγα ενός ρεβανσισμού (και τιμωρίας).
Τη στιγμή που με τον συγκεκριμένο αντίπαλο υπήρχαν πολλοί και σοβαροί ανοιχτοί λογαριασμοί. Ήθελε λοιπόν ο ΠΑΟΚ αυτή τη νίκη για να τους κλείσει όπως επίσης για να ποδοπατήσει μια ανεξήγητη αρνητική παράδοση μέσα σε αυτό το γήπεδο. Πιθανότατα για αυτούς τους λόγους, το πάθος για την ισοφάριση και την ανατροπή φάνηκε ιδιαίτερα έντονα τα τελευταία λεπτά της αναμέτρησης, από τη στιγμή που ο Μπερμπάτοφ άνοιξε το δρόμο.
Την επική ανατροπή τη σφράγισε ο Μακ και είναι η δεύτερη μέσα σε διάστημα πέντε ημερών. Άλλοι τρεις βαθμοί προστίθεται και ανεβάζουν τον ΠΑΟΚ ψηλότερα στη βαθμολογία και συγχρόνως του δίνουν και τον χρόνο και την ευκαιρία να διορθώσει κάποιες αδυναμίες που και χθες φάνηκαν με το γκολ του Ούμπιντες (μικρό χαλάρωμα και σχετικές αμυντικές αρρυθμίες και μικροτρικυμίες), κάτι δηλαδή που συνέβη και με την ΑΕΚ. Σίγουρα ο Δικέφαλος πέρασε δύσκολα και μέσα από αναταράξεις και σκληρές συνθήκες μέχρι να πετύχει τη μεγάλη ανατροπή.
Στο ίδιο μήκος κύματος -και ψυχολογίας- και ο κόσμος του, ο οποίος θα αρχίσει να συμβιβάζεται με την υποχρέωση ότι θα πρέπει να μελετήσει τον Φρόυντ προκειμένου να μη νιώσει άβολα με όσα τον βασανίζουν στη διάρκεια αγώνων, όπως συνέβη με τους δύο τελευταίους. «Επιστροφές, καταστροφές»… λέει το τραγουδάκι του συμπαθέστατου Πασχάλη Τερζή. Από χθες οι ΠΑΟΚτσήδες προσθέτουν και το… «ανατροπές», μετά και από το χθεσινό 1-2 ευελπιστώντας σε κάποια διαλείμματα από αυτού του είδους τις δοκιμασίες και ευχόμενοι η ανωτερότητα της ομάδας τους να μη χρειάζεται πάντοτε να περνάει μέσα από… 40 κύματα», αλλά να συνοδεύεται από άνετες επικρατήσεις.
Το ότι ο ΠΑΟΚ ήταν καλύτερος δε χωράει καμία αμφιβολία, το ίδιο και ότι νίκησε δίκαια. Το γιατί δεν το αποδέχονται αυτό κάποιοι συγκεκριμένοι κόουτς ομάδων που χάνουν έστω και με ανατροπές είναι ανεξήγητο.
Μετά τον Τραϊανό Δέλλα, που παραδέχθηκε βέβαια την ανωτερότητα του ΠΑΟΚ αλλά είπε ότι τον αδικεί το αποτέλεσμα, έρχεται και ο κ. Γρηγορίου που κάπου μας λέει τα ίδια. Κρίμα, γιατί και τους δύο τους θεωρούσα ακομπλεξάριστους τύπους. Στην ατομική απόδοση των νικητών, ο Όλσεν ασφαλώς δεν έχει ευθύνη για το γκολ που δέχτηκε, ωστόσο όμως ο αδέξιος τρόπος με τον οποίο «σκαμπίλισε» την μπάλα και την έστρωσε μπροστά στον αντίπαλό του, που έχασε μία κραυγαλέα ευκαιρία, είναι κάτι που τον βαρύνει.
Ο Κωνσταντινίδης όσο έπαιξε βοήθησε, το δίδυμο των Πορτογάλων με καλές στιγμές, αλλά και με αδικαιολόγητες ολιγωρίες. Αν είναι δυνατόν ο Βίτορ αν χάνει κεφαλιά από το Ναπολεόνι, που στρώνει την μπάλα στον Ούμπντες. Ο Τζιόλης στα γνωστά αξιοπρεπή στάνταρ του, με τη διαφορά ότι έδειξε χθες λίγο κουρασμένος. Ο Πέλκας όπως ακριβώς με την ΑΕΚ. Θα πρέπει να προσέξει ιδιαίτερα όταν τροφοδοτείται, να πηγαίνει γρήγορα προς την μπάλα και να μην την περιμένει.
Ο Αθανασιάδης έχασε μια καλή ευκαιρία και δεν είχε και «συμμετοχή» που αναμενόταν και που θα έπρεπε. Πολύ καλός και πάλι ο Ροντρίγκεζ. Ο Κάτσε σιγά σιγά βρίσκει τον εαυτό του, στάθηκε άτυχος στο εκπληκτικό γκολ που θα βλέπαμε, αν η μπάλα δεν τον αδικούσε και δεν εξοστρακιζόταν από το δοκάρι. Νομίζω ότι δεν υπάρχει λόγος να αναφερόμαστε στον Μπερμπάτοφ, ούτε και χθες, ακόμη με το πολύτιμο γκολ που πέτυχε. Αρκεί μόνο να υπενθυμίζουμε στον κόσμο ότι αυτή η κορυφαία ποδοσφαιρική προσωπικότητα είναι παίκτης του ΠΑΟΚ και αγωνίζεται για τη φανέλα του (με ό,τι σημαίνει αυτό, μάλλον τα λέει όλα). Όσο για τη διαιτησία; Απέφυγε το σοβαρό λάθος, όπως απέφυγε να δει το πέναλτι χέρι του Κυβρακίδη εντός της περιοχής στο 7ο λεπτό.
Κι αυτό το λέμε γιατί μας έχει συνηθίσει και μας έχει πείσει ότι «βλέπει» τόσο καλά (ακόμη και μια βελόνα μέσα στα άχυρα) όταν πρόκειται να βρει τρόπο για να στείλει στα εννιά μέτρα –και όταν δεν υπάρχει παράβαση- τους παίκτες της αγαπημένης του ομάδας, κάτι που έκανε και πολύ πρόσφατα. Εν κατακλείδι και για να δικαιολογηθούμε σε όλους όσοι δεν γνωρίζουν τίποτα για τον Ταραντίνο και δεν έχουν δει το περίφημα «Ντζάνγκο ο τιμωρός», τους υποσχόμαστε ότι με την πρώτη ευκαιρία και όταν ξανανεβεί στους κινηματογράφους της πόλης, αναλαμβάνουμε την ευθύνη να τους προειδοποιήσουμε.
