Τον Κώστα Περτσινίδη τον συνάντησα μία ή δύο φορές. Δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο. Μια επαφή στα πλαίσια της δημοσιογραφικής ενημέρωσης και τίποτα παραπάνω. Ως παράγοντας όμως, είχε ανάστημα, λόγο και όραμα για τον Ηρακλή. Και το σημαντικότερο, όπως επισημαίνουν όσοι των γνώρισαν από κοντά, ήταν πρώτα απ όλα άνθρωπος.
Η εικόνα στην εξόδιο ακολουθία του, το απόγευμα της Δευτέρας στο Φίλυρο της Θεσσαλονίκης δεν ήταν αυτή που άρμοζε στον πρώην πρόεδρο των κυανόλευκων. Μια χούφτα παράγοντες της οικογένειας του Ηρακλή και εκπρόσωποι των οργανωμένων οπαδών βρέθηκαν εκεί για να του απευθύνουν το ύστατο αντίο. Εικόνα θλιβερή που δεν άρμοζε στο μέγεθος, την παρακαταθήκη και την προσφορά του ανδρός.
Ο Περτσινίδης έφυγε και περνάει στο πάνθεον των μεγάλων παραγόντων του Ηρακλή. Εκεί που βρίσκεται και ο συγχωρεμένος Πέτρος Θεοδωρίδης. Και οι δύο γνώρισαν τον Ηρακλή στα καλύτερα του κι έβαλαν τα στήθια και την… τσέπη τους μπροστά για να τον δουν ακόμα ψηλότερα. Δυστυχώς όμως έχω την αίσθηση ότι δεν έλαβαν την τιμή και την αναγνώριση που τους έπρεπε.
Κι όταν δεν μπορείς να αναγνωρίσεις αυτούς που βοήθησαν- όσο κι όπως μπορούσαν- τότε δύσκολα μπορείς να έχεις παρόν και μέλλον. Ο Θεοδωρίδης αν και είχε τον Ηρακλή στην Ευρώπη έφυγε κυνηγημένος. Από εκεί ψηλά θα πρέπει να αισθάνεται δικαιωμένος. Ο δικός του Ηρακλής δεν είχε καμία σχέση με όσα επακολούθησαν. Το ίδιο κι ο Περτσινίδης. Εκείνος έβαζε, δεν έβγαζε. Έκανε μεγάλες μεταγραφές με αποκορύφωμα την αγορά του μεγάλου τότε Λάκη Παπαϊωάννου από τον Πιερικό.
Πρέπει να συμφωνήσουμε σε κάτι. Κανένας δεν πρόκειται να πλησιάσει όταν βλέπει ότι οι προηγούμενοι είτε κυνηγήθηκαν είτε πέρασαν στη λήθη της αγνωμοσύνης. Κι αυτό δεν είναι μόνο θέμα του Ηρακλή αλλά των περισσότερων ομάδων. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Είναι άλλη μια εξήγηση γιατί όταν λες «έλα να επενδύσεις στο ποδόσφαιρο…» σε κοιτούν σαν τρελό και το βάζουν στα πόδια.