Δεν είναι λίγες οι φορές που νιώθω σαν «βάρος» αυτή τη διάκριση ανάμεσα στην ΠΑΕ και την ΚΑΕ του Δικέφαλου, με την εμμονή της προβολής της πρώτης και ενός διαχωρισμού που αδικεί την δεύτερη. Κατά καιρούς, αλλά όχι όσο θα έπρεπε και όσο το απαιτούσαν οι περιστάσεις, με τις ανάγκες αλλά και τις επιτυχίες του «ξεχασμένου» και «αβοήθητου» από την λαϊκή βάση μπασκετικού ΠΑΟΚ, επιχείρησα κάποιες παρεμβάσεις με συγκεκριμένες παραινέσεις στήριξης.
Η ανταπόκριση δεν ήταν η αναμενόμενη. Δυστυχώς ο κόσμος του ΠΑΟΚ δεν έχει ζυγίσει σωστά και δεν έχει μετρήσει δίκαια μέχρι σήμερα το τι έχει προσφέρει το «μπασκετάκι». Ούτε βέβαια σκέφτηκε ποτέ να το αγκαλιάσει και να το στηρίξει ανταμείβοντας το συνειδητά, για όσα λαμπρά και ανεπανάληπτα πέτυχε εντός κι εκτός ελληνικής επικράτειας. Αρκέστηκε απλά με κάποιες περιστασιακές παρουσίες σε προβλεπόμενους θριάμβους και στη συνέχεια απεχώρησε, επανακάμπτοντας κατά καιρούς σαν υπερόπτης, κορεσμένος και απαιτητικός… «εραστής», για να απολαύσει ένα πιθανολογούμενο μπασκετικό έπος.
Είναι ένας ασταθής και προβληματικός «δεσμός» ο οποίος εξακολουθεί να διατηρείται και σήμερα. Επανερχόμενος στη διάκριση και στο διαχωρισμό ανάμεσα σε ΠΑΕ και σε ΚΑΕ και όντας βαθύς γνώστης του τρόπου με τον οποίο διαχειριζόντουσαν τις τύχες των δύο τμημάτων, τόσο οι επιλεγέντες από τον Ιβάν Σαββίδη, όσο και ο Μπάνε Πρέλεβιτς με τους συνεργάτες του, κάποτε είχα διατυπώσει δημόσια την άποψη ότι ο μεγαλομέτοχος θα ήταν πολύ τυχερός εάν είχε από την πρώτη στιγμή στην ΠΑΕ το «τιμ» της καλαθόσφαιρας! Μπάνε Πρέλεβιτς, Σταυρόπουλος, Μαρκόπουλος, Ζουρνατζίδης, Γαλατσόπουλος, Καραμπέρης, Καρακούσης (μπορεί να λησμόνησα κάποιους ας με συγχωρούν) μπροστά στα πανηγυρτζίδικα, παρεΐστικα, ακαταλαβίστικα και «αδελφοκτόνα» σχήματα της ΠΑΕ, μοιάζουν με το πανεπιστήμιο Χάρβαρντ απέναντι σε επαρχιακό ΙΕΚ.
Οι νεοπαοκτσήδες βέβαια ως ένα σημείο συγχωρούνται για αυτή την αδιαφορία τους απέναντι στο μπάσκετ. Καμαρώνουν για το παλατάκι, όμως χωρίς να γνωρίζουν ποιοι το θεμελίωσαν και το έστησαν. Αναφέρονται σε ασπρόμαυρα ευρωπαϊκά έπη, χωρίς επίσης να φροντίζουν να πληροφορηθούν ποιοι ήταν ηγέτες και πρωταγωνιστές εκείνης της χρυσής εποχής. Η ιστορία του παοκτσήδικου μπάσκετ είναι τεράστια. Παραδοσιακοί παράγοντες (Αλεξόπουλος, Βεζυρτζής, Απόστολος Οικονομίδης, Κατσαρής, Πανελούδης, Βασίλης Οικονομίδης) έβαλαν βαθιά το χέρι στην τσέπη και κρατούσαν πολύ ψηλά τον ΠΑΟΚ. Εκατοντάδες εκατομμύρια έπεφταν στο τραπέζι για τις ασπρόμαυρες μεταγραφές. Τα ποσά σήμερα θα προκαλούσαν ίλιγγο σε μερικά λαμόγια και σε κάποιους άσχετους. Δεν ήταν τυχαίο ότι ο ΠΑΟΚ είχε πατήσει πόδι στις κορυφές του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Αυτά μάλλον θα τα θυμούνται οι παλαιότεροι.
Παλιοί και νέοι όμως δυστυχώς έχουν την ίδια συμπεριφορά σήμερα και βρίσκονται μακριά από αυτό το τμήμα των ανεπανάληπτων επιτυχιών του παρελθόντος, αλλά και των θαυμαστών επιτευγμάτων του παρόντος. Ο Μπάνε, οι συνεργάτες του και η ομάδα τους παλεύουν με γενναιότητα και με ισχνές οικονομικές βοήθειες, χωρίς τη στήριξη του παοκτσήδικου λαού. Τιμούν τον Δικέφαλο και ως εκ τούτου δικαιούνται την αγάπη και την στήριξη όλων. Οι καλαθοσφαιριστές του Δικεφάλου είναι οι… «ήρωες της διπλανής πόρτας». Χαμηλόμισθοι, αλλά και γενναίοι μαχητές.
ΥΓ: Ο Ιβάν Σαββίδης είναι από τους πρώτους που είδε και εκτίμησε την προσπάθεια που καταβάλλει η ΚΑΕ και πόσο σωστά διοικείται το ασπρόμαυρο μπάσκετ. Για αυτό ακριβώς τον λόγο βρίσκεται πάντοτε δίπλα του όταν του το ζητήσουν.
