Από τη μια οι φωνές του Πανουργιά, από την άλλη η απόγνωση ανάγκασαν τους παίκτες της Λαμίας να μπουν φουριόζοι στο παιχνίδι, έχοντας απέναντι τους έναν Ηρακλής με συγκεκριμένες απουσίες σε θέσεις κλειδιά. Ρομάνο, Σαραμαντάς και Περόνε απουσίαζαν και αν παρ΄ ελπίδα οι δυο τελευταίοι κάπως αντικαθίστανται, ο πρώτος με τίποτα.
Οι γηπεδούχοι λοιπόν ας πούμε ότι αιφνιδίασαν τους κυανόλευκους, αλλά το γκολ που πέτυχαν μόλις στο 14΄με τον Ντελέκα με σουτ από του διαόλου τη μάνα στο γάμα του Χουάντερσον, ε ήταν και φάρδος. Σχεδόν με το καλημέρα λοιπόν νάσου ο Ηρακλής να χάνει, έχοντας απέναντι τους έναν Διαμαντόπουλο, δήθεμ τάχαμ διαιτητή, εκτός των άλλων φρόντισε στο τελευταίο δευτερόλεπτο του αγώνα να σφυρίξει φάουλ πάνω στη γραμμή της περιοχής μπας και η Λαμία ισοφαρίσει.
Ομως η σαστιμάρα του δεν κράτησε πολύ. Μέχρι το 21΄όταν η Λαμία με τον Νεόφυτου είχε δοκάρι. Από εκεί και μετά η μηχανή άρχισε να ρολάρει και στο 27 ο Λουκίνας, όπως συνηθίζει, δεν τα κατάφερε να πλασάρει τον Μπλάζιτς και να ισοφαρίσει. Στο Β΄μέρος ο Ηρακλής πιο μεστός δεν άφησε περιθώρια στη Λαμία να τσαμπουκαλέψει το παιχνίδι και στο 70΄ο Λουκίνας έγραψε το τελικό 1-1, το οποίο κατά την άποψη μου ήταν το πιο δίκαιο αποτέλεσμα.
Τι σημαίνει αυτή η ισοπαλία; Το ζητούμενο μόνο. Η βαθμολογική διαφορά από τον τρίτο. Τίποτα άλλο. Η οποία όμως, όπως εγώ τουλάχιστον πιστεύω στο τέλος της κανονικής περιόδου θα είναι αυτή που πρέπει να είναι, φτάνει βέβαια στα παιχνίδια έδρας ο Ηρακλής να πράττει το αυτονόητο. Για όσους περίμεναν μια άνετη νίκη από πλευράς του στη Λαμία ας μη τα βάψουν μαύρα. Στο ποδόσφαιρο πάντα υπάρχει ο αντίπαλος. Οι συγκυρίες και τα απρόοπτα. Μια ισοπαλία ήταν αυτή και οι κυανόλευκοι συνεχίζουν τον δρόμο του πεπρωμένου τους. Αποδεικνύοντας πάντως πως αυτή η ομάδα πράγματι διαθέτει μέταλλο και μάλιστα σπάνιο για την κατηγορία.
