Δεν ξέρω αν ο Ηρακλής θα τα καταφέρει τελικά. Δεν ξέρω αν θα πετύχει να μείνει στην Superleague. Δεν ξέρω αν η χθεσινή του νίκη επί του Λεβαδειακού ήταν ο καταλύτης που θα οδηγήσει σε μια τεράστια επιτυχία τους «κυανόλευκους».
Αυτό που ξέρω, όμως, είναι ότι η περίπτωση του αγωνιστικού τμήματος του Ηρακλή είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα μάχης για την επιβίωση.
Ο Σάββας Παντελίδης και οι παίκτες του παραδίδουν μαθήματα ενότητας, μαχητικότητας, θάρρους, αποφασιστικότητας, πίστης.
Θα μπορούσα να μείνω στο παιχνίδι με τον Λεβαδειακό και να σχολιάσω την τακτική του προπονητή του Ηρακλή, τις αλλαγές του στη διάρκεια του αγώνα, τις προσαρμογές ανάλογα με τις ανάγκες του παιχνιδιού σε κάθε του στιγμή.
Θεωρώ ότι δεν έχει καμία σημασία. Παρότι, ο Ελληνας τεχνικός διαχειρίζεται καταπληκτικά ένα ρόστερ περιορισμένων επιλογών, παρότι η τακτική του είναι εξαιρετική, το κοουτσάρισμά του απολύτως αποτελεσματικό, εν τούτοις περνάνε όλα τα παραπάνω σε δεύτερη μοίρα.
Το σημαντικότερο γι’ αυτόν τον Ηρακλή που βλέπουμε τους τελευταίους μήνες, είναι οι αντοχές αυτού του προπονητή, αυτών των παικτών και όλων των υπόλοιπων που δουλεύουν μαζί τους.
Αυτό που τους κρατάει ζωντανούς είναι ότι υπάρχει ένας προπονητής στα αποδυτήρια που τους εμπνέει, τους καταλαβαίνει, τους καθοδηγεί, που τον σέβονται και τον αποδέχονται, που αν δεν ήταν αυτός πιθανότατα να μην κατάφερνε ο Ηρακλής να μείνει ζωντανός.
Οι «κυανόλευκοι» εμφανίζουν εικόνα ομάδας που δεν έχει απλά σφυγμό, αλλά που πείθει ότι μπορεί να μαζέψει όσους βαθμούς χρειάζονται για να σωθεί αγωνιστικά. Κόντρα σε αντίπαλο που έχει το ίδιο ζόρι μ’ αυτούς, έπαιξαν ποδόσφαιρο κατοχής, δημιούργησαν, είχαν ευκαιρίες, κάλλιστα θα μπορούσαν να πετύχουν κι άλλο γκολ. Και μιλάμε για μια ομάδα που έχει συνηθίσει να περιμένει τον αντίπαλο, που βγάζει φάσεις από αντεπίθεση, κυρίως, κι όχι μέσα από οργανωμένη επίθεση, ομάδα που για πρώτη φορά από την αρχή της σεζόν πέτυχε χθες δεύτερη σερί νίκη.
Το μήνυμα που στέλνει ο Ηρακλής είναι αισιόδοξο, είναι μήνυμα ελπίδας. Δεν το λένε μόνο ο Παντελίδης και οι παίκτες του ότι δεν θέλουν να σκάσει στα δικά τους χέρια η βόμβα, αλλά το εννοούν κιόλας.
Το αξίζουν να τα καταφέρουν, το αξίζουν να φτάσουν με επιτυχία μέχρι το τέλος αυτή την προσπάθεια και να μην χρειαστεί να πιουν το πικρό ποτήρι επειδή η υπόλοιπη δουλειά, αυτή που πρέπει να γίνει από την διοίκηση, δεν θα έχει γίνει…