Ημουν κι εγώ ανάμεσα σε αυτούς που πίστευαν πως δεν θα ήταν η καλύτερη επιλογή να ξανακαθίσει στον πάγκο του Αρη ο Δημήτρης Καλαϊτζίδης.
Όχι γιατί αμφέβαλλα πως είναι ο καλύτερος για να διαχειριστεί συνολικά μια προσπάθεια η οποία βάσει του δικού του σκεπτικού ξεκίνησε να εκτυλίσσεται από τις αρχές Ιανουαρίου. Αλλά γιατί έβλεπα το κλίμα που υπήρχε σε βάρος του, πόσοι ήταν αυτοί που τον περίμεναν στη γωνία, πόσο προκατειλημμένοι ήταν μαζί του κάποιοι και πόσο ενίσχυαν κάποιοι άλλοι αυτή την προκατάληψη εναντίον του Ελληνα τεχνικού.
Εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, όμως, ο Καλαϊτζίδης είχε δίκιο που αποφάσισε να πάρει την κατάσταση πάνω του. Διότι είναι άλλο να είσαι δίπλα στην ομάδα, άλλο να συμβουλεύεις τον προπονητή που εσύ επέλεξες και που το δικό σου σχέδιο προσπαθεί να υλοποιήσει, κι άλλο όλη αυτή τη δουλειά να την κάνεις εσύ από την αρχή μέχρι το τέλος.
Εχω ξαναγράψει ότι στον Καλαϊτζίδη μπορεί κάποιος να καταλογίσει ότι είναι δύσκολος άνθρωπος, ιδιόρρυθμος, πολύ απαιτητικός, σκληρός. Δεν μπορείς, όμως, να τον κατηγορήσεις ότι δεν είναι ικανός προπονητικά, ότι δεν είναι δουλευτάρης, ότι δεν έχει πλάνο.
Αυτή, λοιπόν, η δουλειά του, αυτός ο προγραμματισμός, αυτή η μεθοδικότητα του Καλαϊτζίδη, ήρθε η ώρα να αποδώσουν καρπούς, να δώσουν αποτελέσματα.
Είμαι σίγουρος, γιατί έτυχε να βρίσκομαι στο «Κλεάνθης Βικελίδης» το Σάββατο και συζήτησα με πολλούς ανθρώπους, ότι υπάρχει μια μεγάλη μερίδα των φίλων του Αρη που κατάλαβαν και παραδέχονται, πλέον, ότι στην ομάδα τους γίνεται εξαιρετική δουλειά σε όλα τα επίπεδα. Κι αυτό είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει τα δύο τελευταία χρόνια.
Ο Αρης του δευτέρου ημιχρόνου στο ματς με τον Πανσερραϊκό δεν ήταν μόνο μια ομάδα που της αξίζει η άνοδος στη Β’ Εθνική. Ηταν μια ομάδα που κάλλιστα θα μπορούσε να παίζει σημαντικό ρόλο στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής.
Μπορεί να καθυστέρησε (και υπάρχουν λόγοι γι’ αυτό…) αλλά έβγαλε στο κατάλληλο σημείο την ποιότητά του ο Αρης. Το ματς που όλοι συμφωνούσαν πως είναι το κλειδί και πάρα πολλοί προειδοποιούσαν ότι δεν θα είναι εύκολο, ο Αρης το έκανε περίπατο διότι έβγαλε όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του, που κι αυτά ορισμένοι τα αμφισβητούσαν το προηγούμενο διάστημα, χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα ότι είναι μέτριες οι εμφανίσεις των «κιτρίνων».
Λες και μπορούσε από τη μια μέρα στην άλλη να αποκτήσει συνοχή, ομοιογένεια, χημεία, μια ομάδα που κλήθηκε τον Ιανουάριο, χωρίς καθόλου χρόνο στη διάθεσή της και με τεράστια πίεση λόγω του γεγονότος ότι ήταν υποχρεωμένη να κυνηγήσει την πρώτη θέση, να κάνει όσα κάνουν οι ομάδες το καλοκαίρι, έχοντας στη διάθεσή τους σχεδόν τρεις μήνες.
Βέβαια, όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις στη ζωή, έτσι και με τον Αρη ισχύει το κάλλιο αργά παρά ποτέ… Και νομίζω ότι όλος αυτός ο κόσμος που βρέθηκε το περασμένο Σάββατο στο «Κλεάνθης Βικελίδης» συνειδητοποίησε πως πραγματικά γεννιέται κάτι καλό.
Κάτι καλό που, ίσως, ακόμη να το έψαχναν οι «κίτρινοι» αν δεν εμφανιζόταν ο Αλεξ Κάλας να στηρίξει οικονομικά αυτό το εγχείρημα κι αν ο Δημήτρης Καλαϊτζίδης δεν αδιαφορούσε για το τι θα πει ο καθένας, όταν μετά την ήττα από τη Δράμα αποφάσισε να βγει μπροστά και να πάρει πάνω του το σύνολο της ευθύνης…
Παρόλα αυτά, τον έλεγχο της κατάστασης για την πρώτη θέση, εξακολουθεί να τον έχει ο Πανσερραϊκός. Για τον οποίο, παρεμπιπτόντως, θέλω κι εγώ να πω ότι με εξέπληξε αρνητικά. Δεν έχω άποψη για το πρωτάθλημα, πρώτη φορά είδα τους Σερραίους στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Ακουγα από προπονητές να λένε ότι είναι μια καλή ομάδα, ίσως, καλύτερη από τον Αρη. Αυτό που είδα στο ντέρμπι να παρουσιάζει ο Πανσερραϊκός, ήταν απογοητευτικό.
Ενδεχομένως, να ήταν η χειρότερη εμφάνισή τους, μπορεί να κάνουν… κοιλιά. Δεν ξέρω. Θα φανεί στις πέντε τελευταίες αγωνιστικές…