Προφανώς για τα ελληνικά δικαστήρια δεν υπάρχει μια συνέχεια, ούτε λαμβάνει υπ' όψιν το Ειρηνοδικείο, για παράδειγμα, τι απόφαση έβγαλε πριν από τέσσερις μήνες το Πολυμελές Πρωτοδικείο για την ίδια εταιρεία, έτσι όπως αυτή εκπροσωπείται από τα ίδια -και στις δύο περιπτώσεις- πρόσωπα.
Διαφορετικά είναι πάρα πολύ δύσκολο να εξηγηθεί η χθεσινή δικαστική απόφαση με την οποία ορίστηκε διοίκηση στην ΠΑΕ Αρης ο Λάμπρος Σκόρδας, με τους κυρίους Ματθαίου και Τσιόνκη. Μια απόφαση η οποία στηρίχτηκε, προφανώς, στο γεγονός ότι το Ειρηνοδικείο πείστηκε πως ο Λάμπρος Σκόρδας θα καταστήσει βιώσιμη την ΠΑΕ Αρης, βγάζοντας λαγούς από τα μανίκια, ή εξασφαλίζοντας το μάνα εξ' ουρανού.
Γιατί άλλος τρόπος για να βρει τα χρήματα που χρειάζονται προκειμένου να ανταποκρίνεται στις οικονομικές υποχρεώσεις έναντι των πιστωτών, αλλά και να φτιάξει μια ομάδα ικανή να κάνει πρωταθλητισμό, δεν υπάρχει.
Και μην μου πει κάποιος ότι μπορεί ξαφνικά ο Σκόρδας να πάει στα κανάλια, κι ενώ ο Στεφανίδης δεν μπορούσε να πάρει παραπάνω από 200.000, για παράδειγμα, για τα τηλεοπτικά δικαιώματα, αυτός να πάρει 700.000, ας πούμε.
Ή, να πάει σε χορηγούς, κι ενώ ο Στεφανίδης δεν μπορούσε να μαζέψει -συνολικά- ούτε 500.000 ευρώ, αυτός να φέρει 1.500.000 ευρώ.
Γι' αυτό ο κάθε λογικός, φαντάζομαι, άνθρωπος αναρωτιέται πώς ένα δικαστήριο δίνει το δικαίωμα σε έναν άνθρωπο να αναλάβει μια προσπάθεια, η οποία εκ των προτέρων είναι αποτυχημένη. Όχι γιατί κάποιος θέλει σώνει και καλά να είναι αποτυχημένη, αλλά γιατί υπάρχει ήδη το προηγούμενο Στεφανίδη, αλλά και μια σειρά από πραγματικά γεγονότα τα οποία δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ελπίδας πως στην ΠΑΕ Αρης μπορούν να έρθουν όσα χρήματα χρειάζονται για να προχωρήσει η ομάδα στην Β' Εθνική.
Ελεγε στο συμπέρασμα της απόφασής του -κι ενώ ο Αρης ήταν ακόμη στην Superleague- με την οποία το Πολυμελές Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης απέρριψε την αίτηση για υπαγωγή στο άρθρο 99, ότι «η παρούσα προσπάθεια που επιχειρείται με την επίδικη αίτηση είναι αποσπασματική και προσχηματική, αφού αποσκοπεί αποκλειστικά στην διαγραφή των χρεών της αιτούσας προς τους τρίτους, πλην του Ελληνικού Δημοσίου και του ΙΚΑ, πιστωτές της, χωρίς πραγματική βούληση για μία τολμηρή αναδιάρθρωση σε κάθε επίπεδο, με κίνδυνο μάλιστα να συνεχίσει να λειτουργεί παρασιτικά σε βάρος όσων θα συνεχίσει ή θα αρχίσει το πρώτον σήμερα να συναλλάσσεται μαζί τους», ενώ στην τεκμηρίωση τόνιζε πως «η αιτούσα δολίως απέφυγε να προσκομίσει κάποιο έγγραφο με τις συνολικές μηνιαίες ή ετήσιες καταβολές που οφείλει να πραγματοποιεί, διότι έτσι θα επιβεβαίωνε και η ίδια, την κρίση του Δικαστηρίου ότι αυτή δεν δύναται παντελώς, ενόψει του συνόλου των υφιστάμενων οφειλών και των ρυθμίσεων που τις συνοδεύουν, να έχει οικονομική ρευστότητα για να αντεπεξέλθει στις τρέχουσες λειτουργικές της δαπάνες»
Αυτά έλεγε το Πολυμελές Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης το Μάιο, κατακεραυνώνοντας την διοίκηση Σκόρδα. Πώς γίνεται τον Αύγουστο να υπάρχει δικαστήριο που για την ίδια εταιρεία και τον ίδιο πρόεδρο να πιστεύει ότι υπάρχουν προϋποθέσεις βιωσιμότητας, δεν ξέρω και θα ήθελα πάρα πολύ κάποιος να μου το εξηγήσει.
Όμως, επειδή οι παρεμβάσεις Σκόρδα -ανεξάρτητα από τις όποιες δικαστικές αποφάσεις- ήταν αναμενόμενες, έστω κι αν προέκυψαν νωρίτερα απ' ό,τι τις αναμέναμε, εγώ θα θυμίσω τι έλεγαν το προηγούμενο διάστημα όσοι είχαν λίγο μυαλό στο κεφάλι τους.
«Μην απορρίπτετε την λύση του ΑΦΜ», έλεγαν. «Είναι η μόνη που μπορεί να λύσει γρήγορα, αποτελεσματικά, χωρίς να υπάρχει κίνδυνος παρέμβασης κανενός Σκόρδα, το πρόβλημα του Αρη», φώναζαν.
Κανείς, όμως, δεν τους άκουγε, αφού νόμιζαν ότι αυτή θα ήταν μια λύση «τραβεστί».
Οπότε, ας τον «λουστούνε» τώρα τον Σκόρδα κι ας ψάξουν να βρούνε πώς θα ξεμπερδέψουν μαζί του.
