Η χθεσινή βραδιά στην Τούμπα ήταν ακόμη μία… περίεργη, ιδιαίτερη νύχτα για τον Ηρακλή. Όχι, δεν ήταν η ήττα από τον ΠΑΟΚ με 1-0, σκορ που θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερο αν οι γηπεδούχοι ήταν αποτελεσματικοί. Όχι, δεν ήταν οι πολλές τελικές που επέτρεψαν στους αντιπάλους τους οι κυανόλευκοι και τα αγωνιστικά προβλήματα που παρουσιάστηκαν στη διάρκεια της αναμέτρησης.
Αυτό που ξεχώρισε ήταν η κατάθεση ψυχής των παικτών του Νίκου Παπαδόπουλου και το γεγονός ότι πορεύονται «γυμνοί» και απροστάτευτοι. Αφημένοι στη μοίρα τους, με οφειλές να εκκρεμούν, υποσχέσεις να δίνονται σωρηδόν στα αποδυτήρια και αδύναμοι. Όχι γιατί δεν έχουν την ψυχή ή τη διάθεση να το παλέψουν. Μέχρι το τέλος. Αλλά πολύ απλά γιατί δεν εισπράττουν κανέναν σεβασμό. Ιδιαίτερα από τους διαιτητές που γνωρίζουν πολύ καλά ότι επίσημος Ηρακλής δεν υπάρχει. Φάνηκε ξεκάθαρα στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό (αποβολή Ρέτσου και Μποτία που δε δόθηκαν, αμφισβητούμενο πέναλτι στον Ιντζογλου), με την ΑΕΚ (μη αποβολή του Σιμόες στο 480ο λεπτό), συνέβη και χθες στην Τούμπα. Το γεγονός άλλωστε ότι ο ΠΑΟΚ ήταν εμφανώς ανώτερος των κυανόλευκων και έχασε ευκαιρία για μία ευρεία νίκη, δε σημαίνει ότι στον Ηρακλή δεν έχουν δικαίωμα να διαμαρτύρονται επειδή ήταν υποδεέστεροι.
Εν κατακλείδι η χθεσινή εικόνα και αντιμετώπιση που προκάλεσε την οργή του 46χρονου τεχνικού συμπλήρωσε το «παζλ». Της ανοργανωσιάς, της εγκατάλειψης, της απουσίας ισχυρής διοικητικής κεφαλής. Το αν το… σχοινί αντέξει ή σπάσει οριστικά θα φανεί εν πολλοίς σύντομα. Πολύ κιόλας. Αυτοι όμως που βρίσκονται στο ελλιπέστατο ρόστερ είναι δεδομένο ότι θα ματώσουν. Κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά. Φάνηκε ξεκάθαρα στις πέντε αγωνιστικές που έχουν «παιχτεί». Σε άπασες παρουσίασαν ό,τι καλύτερο μπορούσαν, δεν εγκατέλειψαν, δε διασύρθηκαν. Να αυξηθούν ποιοτικά και ποσοτικά δεν γίνεται. Αυτό που γίνεται και θέλουν είναι στήριξη, εμπιστοσύνη και όχι κοροϊδία…
