Τι ψάχνεις;

Αλεξοπούλου: «Ίσως δοκιμάσουμε και τα 400μ με την Πολυνίκη - Πρόβλημα η απουσία κλειστού στίβου»

A generic square placeholder image with rounded corners in a figure.

Έχοντας τα μάτια της κολλημένα στο βατήρα, εκεί όπου το «παιδί» της ετοιμάζεται να τρέξει. Το άγχος αρχίζει και μεγαλώνει αλλά το κρύβει πίσω από ένα ζεστό χαμόγελο για να είναι η αθλήτρια της όσο το δυνατόν πιο ήρεμη και συγκεντρωμένη στην κούρσα. Το μπαμ ακούγεται και εκείνη σκέφτεται ότι θα ήθελε να τρέχει μαζί της, νιώθει την κάθε της ανάσα και ξαφνικά… ένα μετάλλιο. Η χαρά είναι απερίγραπτη και τα δάκρυα δύσκολα μένουν στα μάτια…

Κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγράψει κανείς, την εικόνα της Κατερίνας Αλεξοπούλου όταν είδε την Πολυνίκη Εμμανουηλίδου να περνά τη γραμμή του τερματισμού στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ23 και να ανεβαίνει στο τρίτο σκαλί του βάθρου.

Το Metrosport.gr βρέθηκε στο Καυτανζόγλειο, παρακολούθησε το πρόγραμμα της αθλήτριας και μίλησε με την προπονήτρια της για το πώς άρχισε αυτή η συνεργασία, τη μεταξύ τους σχέση και τα «μυστικά» που έχουν εκτοξεύσει την Πολυνίκη τη φετινή χρονιά. Η Κατερίνα δε δίστασε να παραδεχθεί ότι στην αρχή είχε να αντιμετωπίσει κάποιες… δυσκολίες λόγω εφηβείας αλλά τώρα απολαμβάνει μια αθλήτρια που λειτουργεί ως στρατιώτης και έχει κάνει τον πρωταθλητισμό κομμάτι της ζωής της.

Η έμπειρη προπονήτρια θυμήθηκε τις στιγμές που εκνευρίστηκε αλλά και που συγκινήθηκε με την προσπάθεια της Πολυνίκης ενώ μας αποκάλυψε το δύσκολο βράδυ που μεσολάβησε πριν από την κούρσα των 100μ στο Ευρωπαϊκό και τις σκέψεις για 400άρι. Αναφέρθηκε, επίσης, στην κατάσταση των εγκαταστάσεων, στην ανάπτυξη του στίβου στη Θεσσαλονίκη και στον τρόπο που διαχειρίζεται τις ημέρες της εμμήνου ρήσεως της αθλήτριας.

«Είναι ένα φυσικό ταλέντο – Ο πρωταθλητισμός έγινε η ζωή της»

Πώς άρχισε η συνεργασία σας;

«Την ανέλαβα από τη Β’ Γυμνασίου, στα 14 της χρόνια. Ήρθε δειλά δειλά στο στάδιο των Κουφαλίων και δε σου κρύβω ότι ήταν ένα δύσκολο παιδί. Σιγά σιγά μάθαμε η μια τα κουμπιά της άλλης και η συνεργασία μας όσο περνάει ο καιρός γίνεται καλύτερη. Τώρα με ακούει με προσοχή και ακολουθεί πιστά τις οδηγίες μου. Έχει βελτιωθεί σε μεγάλο βαθμό».

Τι εννοείς ήταν «δύσκολο» παιδί; Τι έκανε;

«Δεν άκουγε (γέλια). Ήταν πάνω στην εφηβεία της. Όλα τα παιδιά κάπως έτσι είναι σε αυτή την ηλικία. Για παράδειγμα, λέγαμε να κάνουμε ζέσταμα και περπατούσε στους 2.5 από τις 3 γύρους (γέλια)».

Η πορεία της είναι ανοδική και τον τελευταίο χρόνο έχει βελτιωθεί σε μεγάλο βαθμό. Τι έχει αλλάξει;

«Είναι ένα φυσικό ταλέντο. Το κατάλαβα από την πρώτη της κούρσα. Πλέον, το έχει καταλάβει και η ίδια και ο πρωταθλητισμός έχει γίνει η ζωή της. Προσπαθεί πολύ, ακολουθεί τις οδηγίες μου εντός και εκτός γηπέδου και βελτιώνεται συνεχώς».

Το «βούλιαγμα» στην εκκίνηση είναι ένα θέμα. Πώς το αντιμετωπίζεται;

«Είναι θέμα συγκέντρωσης. Η εκκίνηση είναι ένα θέμα αλλά θα το φτιάξουμε. Θα το δουλέψουμε παραπάνω και θα το σταθεροποιήσουμε».

«Είναι μόνιμα προσγειωμένη – Τεράστια εμπειρία το Παγκόσμιο»

Πώς ήταν η εμπειρία του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος;

«Ήταν τεράστια εμπειρία για εκείνη. Είχε άγχος πολύ. Δεν μπορούσα να πάω αλλά τη σκεφτόμουν συνεχώς και μιλούσαμε. Δεν ήταν ένας αγώνας που ήταν στους στόχους μας την περσινή σεζόν. Ήταν μια ωραία στιγμή και προκρίθηκε στον ημιτελικό, που είχαμε θέσει ως στόχο όταν πήρε την πρόκριση».

Πώς της δίνεις κίνητρο όταν δεν έχει διάθεση να κάνει προπόνηση;

«Τρώγοντας της έρχεται η όρεξη. Μόλις αρχίσει τις ασκήσεις της, θα βρει την όρεξη και θα κάνει τέλεια το πρόγραμμα».

Πώς διαχειρίζεται μια κακή κούρσα η Πολυνίκη;

«Δεν είναι καθόλου ψύχραιμη (γέλια). Στον αθλητισμό δεν υπάρχει μόνο το καλό αποτέλεσμα, οι περισσότερες στιγμές δεν είναι ευχάριστες. Όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα. Κοιτάμε την κούρσα ξανά, εντοπίζουμε το λάθος και το διορθώνουμε. Δουλεύουμε και βελτιωνόμαστε».

Πώς την «προσγειώνεις» μετά από μια καλή επίδοση ή ένα ρεκόρ;

«Νομίζω είναι μόνιμα προσγειωμένη. Ξέρει ότι καταφέραμε το στόχο μας και συνεχίζουμε για τον επόμενο. Κρατάμε χαμηλά τη μπάλα και δουλεύουμε».

«Είχε να κοιμηθεί δύο βράδια η Πολυνίκη πριν το 100άρι στο Ευρωπαϊκό Κ23»

Ποια ήταν η πιο συγκινητική στιγμή που σου χάρισε η Πολυνίκη;

«Δεν θα ξεχάσω ποτέ το Ριέτι στο 2018, όπου συμμετείχε σε ένα φεστιβάλ, έτρεξε τα 80μ και βγήκε τρίτη με 9.90 κάνοντας την καλύτερη επίδοση στην Ελλάδα. Συγκινήθηκα και φέτος όταν κατέκτησε το μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Κ23».

Υπάρχει στιγμή που σε εκνεύρισε;

«Με εκνεύρισε πολύ φέτος στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ23 στην κούρσα των 100μ που δεν ανέβηκε στο βάθρο. Ο αγώνας ήταν στα μέτρα της και θα μπορούσε να πάρει και το χρυσό μετάλλιο. Βέβαια, θα πω ότι ήταν δύσκολες οι μέρες εκείνες για την Πολυνίκη καθώς ήταν αδιάθετη, πονούσε η κοιλιά της και είχε να κοιμηθεί δυο βράδια. Ήταν δύσκολος ο αγώνας της αλλά πιστεύω ότι μπορούσε. Νομίζω ήταν η πιο κακή κούρσα της ζωής της. Το άγχος την επηρέασε ακόμη περισσότερο. Μου έδωσε μια όμορφη κούρσα μετά στα 200μ, όμως».

Πώς διαχειρίζεσαι την αθλήτρια στις ημέρες της εμμήνου ρύσεως;

«Είναι κάτι φυσιολογικό. Δεν είναι εύκολο για μια αθλήτρια να τρέχει και να είναι αδιάθετη. Το διαχειρίζεται καλά όμως γιατί το 80% περίπου των αγώνων που έχει κάνει είναι αδιάθετη. Αν πονάει, φυσικά και αλλάζουμε προπόνηση και μπορούμε και να μην κάνουμε».

Κάπου εδώ, η Πολυνίκη παρενέβη επιβεβαιώνοντας την προπονήτρια της

«Σε όλους τους καλούς αγώνες, ήμουν αδιάθετη. Δεν είναι ωραίο γιατί εγώ τουλάχιστον όταν τρέχω, σκέφτομαι ότι μπορεί να λερωθώ. Δεν αλλάζω την προπόνηση μου αν δεν πονάει. Στο Ευρωπαϊκό πρώτη φορά πονούσα τόσο πολύ. Ίσως, με επηρέασε και το άγχος».

«Στο μέλλον ίσως δοκιμάσουμε και τα 400μ»

Είναι αγχώδης η Πολυνίκη;

«Έχω άγχος αλλά δεν το δείχνω. Η Πολυνίκη το διαχειρίζεται καλά. Έμαθε να το κάνει. Μόλις μπαίνει στον βατήρα, τα ξεχνάει όλα. Βέβαια, θυμάμαι όταν ήταν μικρότερη, υπήρχαν αγώνες που βρισκόταν στην εκκίνηση και μου ζητούσε να φύγουμε από το γήπεδο. Της έλεγα έλα να φύγουμε και μετά το ξανασκεφτόταν και έμενε (γέλια)».

Ποιοι είναι οι φετινοί σας στόχοι;

«Ο στόχος μας είναι ο ανοιχτός. Θέλουμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και θα διεκδικήσουμε μια θέση στον τελικό. Φυσικά, θέλουμε να έρθει και η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είναι κάτι που αξίζει».

Την προτιμάς στα 100μ ή στα 200μ;

«Είναι πολύ δυνατή και στα δύο. Οι επιδόσεις της τόσο στα 100 όσο και στα 200 είναι από τις κορυφαίες στην Ευρώπη. Έχει τα όρια για το Ευρωπαϊκό της Ρώμης και αισιοδοξώ ότι θα προκριθεί και στην Ολυμπιάδα του Παρισιού. Στο μέλλον ίσως δοκιμάσουμε και τα 400μ».

«Θα θέλαμε καλύτερες εγκαταστάσεις για να δώσουμε ένα επιπλέον κίνητρο στα παιδιά και να τα κρατήσουμε εδώ»

Ποια η κατάσταση των εγκαταστάσεων; Ποιο το μεγαλύτερο πρόβλημα;

«Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ο κλειστός στίβος όχι μόνο στη Βόρεια Ελλάδα αλλά και γενικότερα στη χώρα. Δεν έχουμε ένα κλειστό 200άρι, έχουμε το ΣΕΦ αλλά δεν επιτρέπεται να γίνονται προπονήσεις εκεί. Στη Θεσσαλονίκη έχουμε το Κ3 αλλά είναι μικρό, το ταρτάν δεν είναι και στην καλύτερη κατάσταση και το χειμώνα είναι δύσκολο να βρεις κενό διάδρομο γιατί συγκεντρώνεται κόσμος. Ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα λόγω του καιρού το χειμώνα τα πράγματα είναι δύσκολα. Έχει πολύ κρύο και οι αθλητές δεν μπορούν να κάνουν προπονήσεις έξω. Ένα 200άρι κλειστό θα ήταν το καλύτερο».

Στον ανοιχτό στίβο υπάρχουν προβλήματα;

«Το ταρτάν θα θέλαμε να ήταν καλύτερο αλλά κάνουμε τη δουλειά μας και με αυτές τις συνθήκες. Στο βοηθητικό το ταρτάν είναι καλύτερο και το επιλέγουμε για τα κομμάτια μας».

Πόσο εύκολο είναι για ένα παιδί να εξελιχθεί στο στίβο;

«Είναι δύσκολο πολύ. Θα θέλαμε καλύτερες εγκαταστάσεις για να δώσουμε ένα επιπλέον κίνητρο στα παιδιά και να τα κρατήσουμε εδώ. Πρέπει να το θέλει πολύ το παιδί. Οι αθλητές κάνουν υπερπροσπάθειες για να τα καταφέρουν».

Δεδομένου ότι δεν υπάρχουν οικονομικές απολαβές υψηλές. Πόσο μπορεί να επηρεάσει την προπόνηση μια ενδεχόμενη εργασία;

«Αν είχε μια δουλειά, δεν θα μπορούσαμε να κάνουν διπλές προπονήσεις και η προπόνηση δεν θα έβγαινε όπως έπρεπε. Όμως, αν δεν υπάρχει οικονομική στήριξη, τα παιδιά αναγκάζονται να δουλέψουν. Πηγαίνει λίγο πίσω η προπόνηση και είναι λογικό».

Ο στίβος στη Θεσσαλονίκη έχει ανοδική πορεία. Ποιο το μυστικό;

«Διψάνε για προπόνηση και διάκριση. Θέλουν πολύ να πετύχουν και προσπαθούν καθημερινά πολύ. Σίγουρα αν υπήρχαν καλύτερες εγκαταστάσεις θα υπήρχε ενδιαφέρον και από άλλα παιδιά να ασχοληθούν και δεν θα επέλεγαν να φύγουν στο εξωτερικό».